Love at first - Jasper hale Whitlock

One

'Regen'. Het eerste wat ik dacht toen ik hier kwam. Er zou alleen maar regen zijn in Forks. Ik was wel wat gewend aan regen in Nederland maar toch. Verhuizen vond ik altijd moeilijk. Maar ik had er zelf voor gekozen. En ik kon niet wachten om overnieuw te beginnen.

Zodra ik met de taxi aan was gekomen bij het huis, wat voor 3 jaar mijn thuis zou zijn, stapte ik snel uit. Daardoor kwamen mijn witte laarzen in de vieze modder en gras. ' Ugh, dat is het enige wat ik hieraan haat, de modder' dacht ik. Ik kon niet geloven dat ik weer overnieuw begon. Eindelijk kon ik mezelf zijn zonder drama of teveel idioot gedoe. ' Lieverd! Je bent er eindelijk.' Mijn pleegmoeder, of stief tante? Nouja, de vrouw die me zou verzorgen en helpen de komende 3 jaar. Ik glimlachte naar haar. Het was een lieve vrouw, donker grijs kort haar, beetje mollig en klein. Maar heel lief. Ik had met haar voor onze echte ontmoeting geskyped, en ze verwelkomde met toen al als een soort dochter. Haar man was een paar jaar geleden overleden, kinderen had ze niet. Dus ze had zichzelf ingeschreven bij een bureau dat er tieners bij haar in huis konden zijn terwijl ze studeerde. Zo was ze iets minder alleen. ' Ja, het was ook een lange reis, maar ik ben blij dat ik er ben' zeg ik, terwijl ik de koffers uit de achterbak nam. Ze loopt naar me toe en neemt mijn oude koffer over. 'Ben je al nerveus, voor morgen?' vraagt ze. Ik grinnik, 'jaa, ik ben wel heel benieuwd want ik ken nog niemand' Ze knikt en neemt mijn koffer mee naar binnen terwijl ik haar volg. Het huis is erg mooi, klein, knus en erg blauw. Kastjes, bank en tafels zijn allemaal blauw. Ik denk dat zelfs het servies nog blauw is. ' Ik heb je koffers alvast boven gezet, er staat een bureau, kast en 2 persoonsbed. Maar ik heb zelf nog wat dingen er neer gezet om het huiselijk te maken' zegt ze met een knipoog. ' Dankje mevrouw Jane' lach ik. ' Neejoh meis, geen mevrouw alsjeblieft' Ik knik en loop naar boven, om me even op te frissen. En natuurlijk de deur van mijn kamer is, klopt, blauw. Ik doe de deur open, en ben verbaast over hoe het er uitziet. Overal staan kaarsjes aan, en er hangen kleine lichtjes. Schilderijen versieren de kamer en een paar planten staan er op een plank boven mijn bureau met een paar boeken. Het is echt prachtig, een perfecte omgeving waar ik in alle rust kan studeren. Ik leg wat kleren in de kast en ga op mijn bed liggen. ' Ik ben kapot' mompel ik en sluit mijn ogen. Ja, het gaat hier goed komen.