Fallen Choice

Hoofdstuk 1 (deel 1)

"Engel-

Lichaamloos mythisch wezen met vleugels geschapen door God om hemelse taken te vervullen."

Met mijn dikke zwarte fineliner zet ik de laatste paar strepen op het papier. Deze lijnen zijn nog net niet breed genoeg. Mijn fineliner volgt de bogen van de vleugels, het lichaam en dan het hoofd. Nog één laatste detail bij het oog en het klopt helemaal. Ze lijkt nog ook.

"Aidan."

Ik negeer de stemmen om me heen.

"Aidan.."

De keiharde muziek in mijn oren overstemt het geluid van de stem.

"Aidan!"

Oh god, ziet ze niet dat ik bezig ben.

"Aidan, haal die rotherrie eens van je oren!"

Zo langzaam mogelijk schuif ik mijn koptelefoon van mijn hoofd af.

"Wat?" zeg ik met een verveelde blik. Ik haal een hand door mijn donkerbruine haar.

"Je moet naar school." zegt mijn moeder streng.

"Ugh." Ik sta op en trek mijn jas aan. Tijd voor nog een dag van de massamarteling die men 'het voortgezet onderwijs noemt. Jeej! Ik stap de deur uit en realiseer me meteen dat ik mijn sleutels ben vergeten. Ik druk de deurbel net iets te lang in en mijn moeder staat al weer met een chagrijnig hoofd in de deuropening. Zonder iets te zeggen pak ik mijn sleutels en rij weg. Doei, Mam.

"Hé Adje, hoe gaat het met de meisjes, maat?" Niet hem weer.

"Wat moet je Luke?"

Luke. Mijn beste vriend sinds we zes waren. De laatste tijd erger ik me alleen dood aan hem. Dat zou kunnen komen omdat hij er met het verkeerde meisje vandoor is gegaan. Blythe. Het meisje wat ik al drie jaar leuk vind. Jammer genoeg krijgen we niet altijd wat we willen.

"Niks. Ik wil alleen weten of je het nog voor elkaar hebt gekregen om een date te regelen voor het feest van Brittany zaterdag." Hij lacht zijn altijd even stralende glimlach. Ik zou een moord doen voor zo'n glimlach. Zo één waardoor alle meisjes spontaan flauw vallen.

"Ik ga niet." antwoord ik.

"Huh? Mooiboy zegt wat?"

"Wat? Nee. Doe niet zo dom. Ik moet nog voor Natuurkunde blokken."

"Kan dat zondag niet?" Luke kijkt me met puppyogen aan.

"Nee. Ik heb zondag ook geen tijd." Ik sluit mijn kluisje en pak mijn zwarte rugzak op van de grond. De bel gaat. Ik draai me om naar mijn beste vriend.

"Ik zie je in de pauze wel weer."

Snel loop ik naar mijn les.

"Ik moet even melden dat er vandaag een nieuwe leerling in de klas is." Mevrouw Fillipo draait zich om naar de geblondeerde jongen die voor de deur van de klas staat. "Wil je jezelf voorstellen."

"Ik ben Darren DelaRose en ik kom hier om leraren het leven zuur te maken." Hij knipoogt naar mevrouw Fillipo. Oh, zo'n jongen. Wie legt er een wedje met me om hoe vaak hij deze eerste maand in de horror van het nablijflokaal zit?

"Heel grappig." zegt de lerares met haar sterke Spaanse accent. "Ga maar snel zitten."

Tot mijn verbazing komt Darren naast me zitten. Er zijn genoeg plekken vrij naast meisjes. Dat lijkt me meer zijn stijl en toch kiest hij om naast mij plaats te nemen. Dat is dan een inschattingsfout van mijn kant.

"Hé." groet hij mij.

"Hallo." Ik pak mijn boeken en negeer de jongen naast me de rest van de les. Aan het eind van de les -vier animétekeningen, drie quotes en een kleine schets later- blijft Darren mij aanstaren als ik de boeken terug in mijn tas prop. Zijn ogen branden door mijn rug heen.

"Is er iets?" zeg ik terwijl ik me geërgerd omdraai.

"Je onverschilligheid fascineert me." Hij glimlacht.

Ik lach het van me af en draai me weg.

Wat een raar figuur. Nieuwelingen.