Kill the Octopus

Proloog

Ik ben Fumiko Katakana. Ik ben nieuw in de stad en wordt ingeschreven op Kunugigaoka Junior High School. Mijn vader leest nog een keer het schoolreglement door en doorzoekt mijn boekentas. Hij gaat op zoek naar verborgen scheermesjes, nylondraad en mijn handwapen dat ik voor mijn 11de verjaardag kreeg. Het enige dat hij vind zijn de scheermesjes. 'Fumiko?', vraagt hij terwijl hij opstaat. Ik kijk hem aan.
'Ja, vader?', vraag ik terwijl ik hem in de ogen kijk.
'Waar is de rest?'
'Welke rest?'
'Je weet goed genoeg waarover ik het heb, jongedame.' Ik zucht. Hij heeft me door. Zonder iets te zeggen of een ruzie te beginnen hurk ik bij mijn tas neer en doorzoek ik zelf mijn boekentas. Het enige wat ik eruit haal is nylondraad.
'En je handwapen?'
'Dat ligt op mijn nachtkastje.', antwoord ik. Hij knikt goedkeurend, helpt mij overeind te komen en drukt een zoen op mijn voorhoofd. 'Ik vertrek naar school?' Hij knikt. 'Tot straks dan.' Ik draai me naar de voordeur om en loop het huis uit, mijn handpistooltje uit de zoomen van mijn rok trekkend. Onderweg naar school speel ik er even mee, maar wanneer ik de poorten zie opdoemen haal ik de munitie eruit en steek ik het onder in mijn schooltas weg. Niet dat het echt nodig is, ik gebruik het toch alleen maar om lachende gezichtjes in het bord te schieten. Natuurlijk gebruik ik dan wel een demper, wapens zijn immers verboden. Niet dat iemand me ooit betrapt heeft.
Wanneer ik op de school aankom, word ik vrolijk verwelkomd door mijn medeleerlingen. Sommigen onder hen stellen zich voor, maar komen niet in mijn klassenlijst voor. 'In welke klas zit je?', vraagt een meisje. Ze heeft blond krullend haar in twee enorme paardenstaarten. Ze ziet er erg optimistisch uit. Ik haal het blad met mijn klassenlijst uit mijn tas en kijk even.
'3-E.' Het enthousiasme verdwijnt op slag. Het meisje met de enorme paardenstaarten kijkt me geschokt aan.
'Ben je zo slecht in school?'
'Niet echt. Ik haal meestal wel een B of een C, ik ben gewoon een onmogelijk kind, volgens mijn laatste leerkracht.' Ik denk terug aan die dag dat ik een hele zak voetzoekers had meegenomen naar school. Dat was niet echt grandioos geweldig afgelopen, maar het had wel de mooiste herinnering aller tijden achtergelaten: een dansende leerkracht tussen een berg voetzoekers. Dat waren tijden...
'De E-klas is niet hier, op de Main Campus.' Ik kijk op van mijn gedachten.
'Hoezo niet?'
'We hadden niet genoeg klaslokalen, zei de directeur. 3-E is helemaal boven op de berg.' Ik zucht geërgerd.
'Dat meen je niet...' Ik steek het papier weer in mijn boekentas, volg het meisje met de blonde haren naar de overkant van het terrein en vervolg mijn weg naar klas 3-E, helemaal... boven... op... die... vervloekte... BERG!!!!!