Chapter 5

82 65 21
                                    

North University, the school on where the riches in the philippines studied, is the school on where Meghan enrolled.

After she took a bath, toothbrush, dressed up with a school uniform, she ran infront of her big mirror. Facing her face is like facing her pasts. Everybody said that she inherits her mother's face, including her, and that's what she was scared of.

She wore tight little blue tartan skirt , white polo with blue on its edges, and blue necktie with a logo on it. Hindi naman talaga siya blue, cerulean? It's not that 'just guessing' but it's different, something like the color blue in the sky, not the skyblue though. It's not so pale like skyblue and it's not that moderate like blue, reckoning it could be in the middle.

Back to reality, she rushed downstairs, to the front door, front gate and to a sidewalk to the bus terminal. But the guard chased and held her while she was just a meters away from the gate.

"Pinapabigay ni Madam saiyo." schedule card lang pala. Nagpatuloy na siya sa paglalakad patungo sa Bus Terminal.

Naghihintay siya sa terminal ng bus nang may humintong sasakyan sa harapan niya. A mercedes benz, it was an expensive car that even you mightn't reject its awesomeness. It was tinted that even you weren't been able to see through it if you intended to know who's inside it.

Suddenly, the glass of the car at the driver's seat began to open slowly, it goes down until the person who's driving was visible. It's Sir Vince, smiling while looking straight into her eyes.

"Hop in." he said commandingly.

"Po?" she asked doubtfully.

"I said 'hop in'." he repeated.

Nakatitig lang si Meghan sa mukha ni Vincent. Ang perpektong hugis ng mukha nito ang----

"Stop drooling at me at sumakay kana dito." he whined.

"Papunta ho ako sa school ko Sir Vince."

"Sa tingin mo ba ikaw lang? Pasalamat kapa at pasasakayin kita papunta sa school. Parehas pala tayo ng pinapasukan na school. Kaya wag ka nang paligo-ligoy pa diyan at ng tayo ay hindi malate."

Wala nang nagawa si Meghan kundi ang sumakay nalang. She veered the door of the car at the back seat.

"And don't you dare to sit there. Sumakay ka dito sa front seat kasi nagmumukha akong driver kung diyan ka uupo." reklamo niya sa kay Meghan.

Meghan closed the door again and went following her boss.

Sa biyahe, sa labas lang nakatingin si Meghan habang si Vincent ay agaw tingin sa kanya.

"Bakit nga ba Vince lang ang tawag mo sa akin?"

"Hindi naman po ah, Sir Vince." ang kaninang nakatingin sa labas ay napabaling ang tingin sa binata.

Napakunot ang noo ng binata. "Wag mo kong tawagin ng SIR at PO nagmumukha akong matanda. At ang ibig kong sabihin kanina, bakit Vince lang instead sa Vincent."

"Ahhh..mas mabuti nalang kasi ang Vince kaysa sa Vincent. Ang haba kasi ng Vincent eh two syllables samantalang ang Vince ay isa lang. Kaya Si--ano po bang gusto mong itawag ko sayo?" she asked.

"Kung saan ang mas mabuti at mas prefer mo." he answered.

"Ok, Vince."

Saktong pagdating niya ay 7:49 am na, nang tignan niya ang relo.
Nakarating na sila sa school ngunit hindi parin sila lumabas ng kotse. Kitang-kita ang laki ng North University sa loob ng sasakyan. Nakakamangha ang laki ng school nato kahit sa labas kapa nakatingin.

A huge gate with two guards wearing a very ravishing uniform guarding it. Students walking hurriedly into the school as if they were afraid to be late in their classes. It's very beautiful, luxurious, wonderful and extraordinary school she have ever saw in her life.

"Bababa ka ba o tutunganga ka lang diyan?" he said impatiently.

Hindi nalang naka-angal si Meghan at bumaba na ng sasakyan.

Pagkababang pagkababa niya ay sinalubong siya ng mga tingin ng mga studyante.

"Akala ko siya na yun, yang pangit lang pala."

"Sino yan? Transferee?"

"Di ko alam bes pero parang transferee, ngayon ko lang siya nakita."

"Pare, chicks oh!"

"Kinis naman ng balat niya."

"WOW! Ganda!"

"Hhmmmmpt! Mas maganda ako diyan no!"

"Tingnan niyo nga kung paano niya sinuot yung uniform niya."

"SEXY!"

"PANGIT!"

Nababanas na si Meghan sa mga nadidinig niyang malakas na bulungan, na sa sobrang lakas ay para nang nagsisigawan. Ito ang pinaka-ayaw niya sa lahat, mapagchismissan.

Diretso lang siyang naglakad sa school kahit hindi niya alam ang dinadaanan niya. Kung saan saan siya nagtungo. Quagmire Building ang pupuntahan niya dahil doon ang unang klase niya at base narin sa schedule card na binigay sa kanya nung boss niya.

"Quagmire Building where art thou?" she said lazily. Kanina pa siya ikot ng ikot sa buong school. Malelate na siya sa unang klase niyang Statistics.

"Missing eh?"

She faced the person who had just talked, and this was the feeling she ever felt in her life. She should stamp it in her head.

Regret.........

Vote, Comment and Read read more.

Once in a Blue MoonWhere stories live. Discover now