Jij en jij alleen

Six

[Laura]

Ik zit mijn ontbijt op te eten. Isaac is heel rustig. We hebben alleen goedemorgen tegen elkaar gezegd.

'Wat is er toch met je?' Vraag ik na een te lange stilte. 'Weet je wel.' Mompelt hij. 'Isaac je bent pas één dag naar school geweest je kunt het nu nog niet haten!' Zucht ik. 'Kan ik wel, het is school.' Zegt hij kil terug. Ik rol met mijn ogen en ruim mijn bord op.

Ik poets mijn tanden en stap dan op de fiets naar school. Mama is al aan het werk.

Ik kom de school binnen. Ik loop meteen naar Joy en Mila toe. Ze kijken medelijdend naar een meisje die zit te huilen bij haar vriendinnen. Ik schrik op als ik zie welk meisje het is. 'Is dat het meisje die Ryan gevraagd had om langs te komen?' Vraag ik geschrokken. Mila knikt. 'En ze is gekomen ben ik bang.' Zucht Joy. 'Arme meid.' Mompel ik. 'En zo zie je elke dag wel een meisje, daarom moet je echt oppassen met Ryan. Hij kwetst je echt.' Waarschuwt Joy me. Ik knik en dan gaat de bel. 'Ga jullie maar alvast! Ik moet nog wat spullen in mijn locker stoppen!' Zeg ik tegen Joy en Mila. Ze knikken en gaan vast naar de les.

Ik open mijn locker en stop er een paar boeken in die ik nog niet nodig heb de komende uren. Als ik mijn locker dicht klap staat er een jongen tegen de lockers aangeleund. Ik weet donders goed wie dit is en ik schrik ervan. 'Je schrikt? Waarom liefje?' Vraagt Ryan. Ik ben bang, heel bang. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet wat hij gaat doen. Eén ding weet ik wel, ik ben de pineut. Ik slik. Ik schud mijn hoofd voorzichtig. 'Ik schrok niet maar, ik moet naar de les.' Haper ik. Ik draai me vlug om en loop naar de les. Hij laat me gelukkig gaan, voor nu alleen ben ik bang.

Ik durf pas weer te ademen als ik naast Joy zit. 'Wat heb jij gedaan?' Vraagt ze lachend. 'Ik was bang dat ik te laat zou komen dus ik heb even gerent.' Lieg ik. Ze knikt lachend en dan begint de les.

Het is pauze en ik ben zeer gespannen. Ik kijk alleen maar om me heen om te kijken of Ryan hier ergens rond loopt. 'Lau?' Vraagt Joy. 'Hm?' Mompel ik. 'Wat zit je rond te kijken?' Vraagt ze. 'Oh, gewoon even kijken naar wat leerlingen.' Lach ik. Ik haal mijn broodtrommel uit mijn tas. 'Shit.' Mompel ik. 'Wat is er?' Vraagt Mila. 'Ik heb Isaac zijn broodtrommel.' Zucht ik. Mila kijkt niet begrijpend. 'Dat is haar oudere broer!' Zegt Joy tegen Mila. 'Ah juist.' Glimlacht Mila. 'Ik ga snel wisselen.' Lach ik ongemakkelijk. Ik heb geen idee waar Isaac zit. Niet in de kantine in ieder geval. Waarschijnlijk buiten. Ik loop vlug naar buiten en zie daar Isaac zitten. 'Hier, jij hebt de mijne.' Lach ik. Hij pakt hem aan en zoekt mijne in zijn tas. In de tussentijd kijk ik even naast hem. Daar zitten een paar jongens, vast zijn vrienden. Isaac ziet dat ik naar ze kijk. 'Dat zijn mijn vrienden.' Lacht hij. Gelukkig is hij een stuk vrolijker als vanmorgen. Ik glimlach naar hem en aai even over zijn schouder. 'Leuk Isaac.' Lach ik met een gemeende lach. 'Dankjewel, Lau.' Lacht hij terug en geeft mij mijn broodtrommel.

Ik loop weer naar binnen, maar ik hoor de deur niet dichtvallen die ik open deed om naar binnen te gaan. Ik kijk verbaast achter me. Daar staat Justin ofzo. Ik draai me vlug om, maar voor mijn neus staat Ryan. Mijn ademhaling is verdwenen. 'Wie was die jongen?' Grijnst hij. 'Mijn broer.' Zeg ik zacht. Ik ben zo bang voor hem! 'Niet bang zijn liefje, ik zal je niets aan doen!' Zegt hij alsof hij het meent. 'Ik weet hoe je bent, Ryan, en ik weet wat je doet!' Verman ik mezelf. Ik schrik gewoon van mezelf dat ik tegen hem durf te spreken. Hij lijkt er ook van te schrikken, maar al snel keert zijn grijns terug. 'Dat meisje van vanmorgen wilde geen relatie met mij. Ze zette het zelf stop. Ze is er kapot van daarom huilde ze, niet om iets wat ik gedaan heb.' Grijnst hij. 'Zo ging het zeker ook bij die andere honderd meisjes wil je zeggen?' Zeg ik. Ik heb geen idee waar ik het lef vandaan haal om zo tegen hem te spreken, maar omdat ik weet dat hij meisjes misbruikt maakt hij me gewoon zo boos dat ik wel tegen hem durf te spreken met zo'n toon. Hij grijnst niet meer maar toont nu een gevaarlijke blik. 'En jij gaat één van die meisjes worden let maar op!' Zegt hij kil en loopt weg. Ik verstijf van schrik.

Nu weet ik het voor honderd procent zeker.

Ik ben de pineut.