Wendy Black

Prolog

– A co powiesz na to? – usłyszałam głos Isaaca.

Od paru godzin leżeliśmy na moim łóżku, przeglądając oferty pracy. Poszukiwaliśmy jakieś odpowiedniej dla mnie. Powoli kończył się sierpień, a to oznaczało kolejne wydatki. Vivien potrzebowała nowych ubrań na jesień, bo ze starych wyrosła. Pieniądze, które na nią dostawałam nie były w stanie pokryć wszystkich wydatków. Babci zaś nie chciałam nimi obarczać, już i tak dużo nam pomagała.

– Opieka nad niepełnosprawnym, czyli nic trudno moim zdaniem. Na pewno będziesz potrafiła je wykonać. Do tego jest bardzo dobrze płatna.

Zabrałam chłopakowi laptopa. Przeczytałam uważnie ofertę pracy. Były tutaj wypisane wszystkie podstawowe czynności domowe. Wysoka stawka tygodnia lekko mnie zdziwiła, ponieważ nie spodziewałam się takiej sumy. Pomyślałam, że mogłabym chociaż spróbować, więc przeniosłam wzrok na rubrykę z kontaktem. Znajdował się jednak w niej sam adres, który w dodatku wydawał mi się być znajomy.

– Czy to nie jest ten wielki dom, z którego widać wybrzeże? – spojrzałam na Issaca, który zajadał się moimi chrypkami paprykowymi.

– Wydaję mi się, że tak, ale nie mam dobrej pamięci do adresów. Zresztą przekonasz się, gdy tam pójdziesz – uśmiechnął się do mnie. – Zbliżają się urodziny Rachel, a ja nie wiem co mogę jej kupić.

– Tolt – do moich uszu doszedł dziecięcy głos. – Kasdy lubi tolty.

Między nami na brzuchu położyła się Vivien. Jej jasnobrązowe włosy były związane w dwa kucyki, a to oznaczała, iż zajęła się nią prababcia. Kobieta bardzo kochała prawnuczkę. W niebieskich oczach dziewczynki zauważyłam, charakterystyczne dla niej iskierki szczęścia.

– Tort i tak kupię. Masz jeszcze jakieś pomysły, smerfie? – chłopak dał jej pstryczka w nos.

Vivien zaczęła wymieniać różne rzeczy, a my słuchaliśmy jej w skupieniu. Mówiła o tym z wielkim przejęciem. Lubiłam nasze wspólne chwile, ponieważ były one jedyne w swoim rodzaju.

A/N: Ja nic nie będę mówić prócz tego, że pomysł należy do niesamowitej (zapraszam serdecznie na jej profil).