If eyes could speak

Chapter 1 : Comfort

 Kinakagat-kagat ko ang ballpen habang tumitingin sa labas.

Inaabala ko ang aking sarili sa pagtingin sa pagpatak ng ulan. Pagbuhos,actually.Ewan ko ba bakit kaya nagdeclare pa na merong pasok eh ang lakas ng ulan.Pabalik na sana ang tingin ko sa aking proffesor na ngayon ay magtatapos na sa pagbabasa ng nobela--teka akala ko page 2 palang ; Nang may umagaw ng aking atensyon. 

Wet. 

Basa. 

He's dripping wet. 

Ano ba yan. Ano to 'boy in the rain?' bume-bea alonzo,ganern?

 "Ms.Saavedra!"I can't see his face clearly,All I know is that he has a toned body.He's tall,lean and manly,very manly.

Bigla siyang tumingin sa akin,i'm not assuming pero parang saakin talaga.His aura is scary--it's dark.Tumayo ang balahibo ko,hindi dahil natatakot ako pero dahil parang may kumuryente sa akin. 

"Ms.Saavedra!" sigaw ng teacher namin na pumukaw sa aking diwa.Bigla akong napatayo at sa di ko alam na dahilan napasigaw ako ng 

 "Present!" sabay taas ng kamay. 

 "Ano?Anong present?" nagtatakang tanong ng aming guro,pagtingin ko sa likod ko ay ang sabay sabay na pagtawa ng aking mga kaklase. Tiningnan ko ng parang nagtatanong ang aking katabi.At ang loka tumawa pa,walanghiya akala ko mag best-friend kami.Napatingin ulit ako kay Sir at nag peace sign.

Pagagalitan na sana ako ni Sir ng biglang tumunog ang bell,hudyat na dismissal na. 

 YES!! SAVED BY THE BELL! 

Nagsitayuan na ang aking mga kaklase at nagumpisa narin akong mag ayos ng aking gamit."LOKA! Ano ba kasing pinagiisip mo kanina,yan tuloy hindi mo narinig ang tungkol sa reporting." sabi ni Akilah 

 "Kanina kasi-- sabay turo ko sa bintana.Pero wala na akong makitang tao. 

 "May ano?" tanong ni Akilah naguguluhan na sa inaasta ko. 

 "Wala,nevermind." Kibit balikat kong tugon. 

 Mabilis lumipas ang oras.The next thing I know is nandito na ako sa Starbucks nag-oorder ng Frappe.Ganito palagi ang ginagawa ko kapag naste-stress na ako sa school.

Si Akilah? ayon umuwi na,hindi man lang ako hinintay,mag chachat pa daw siya sa bago niyang kasintahan,hala yun.Matapos kong makuha ang order ko naghanap ako ng upuan sa paligid ko,mga 10 minutes na ang nakalipas pero wala na talaga akong makita,puro occupied.Sayang,gusto ko pa mandin sanang mag chill dito. 

 "Miss!" tawag ng lalaki sa likod ko.Hinanap ko siya at meron akong nakitang lalaki na ubod ng kisig,kumakaway siya sakin.Nagpalinga-linga ako at wala namang tao sa likod ko. 

"Oo ikaw!! Halika dito" tawag niya sakin.Pagkalapit ko'y napansin ko kaagad ang pagka-familiar ng mukha niya......

Kilala ko to eh,isa itong basketball player sa school namin. 

 "Hi,ano yun?"tanong ko,syempre pa demure muna.Baka sabihin nito feeling close ako.

  "Nakita kasi kitang naghahanap ng upuan at meron pang space dito sa table ko,mag isa lang naman kasi ako.At tsaka pareho lang naman tayo ng school kaya dito ka nalang umupo share tayo." saad niya at ngumiti ,isang ngiting nakakahulog panty.AY WALANJO ANO DAW. 

 "Thankyou,buti naman nakita kita akala ko forever na ako dung tatayo." saad ko sabay upo sa tabi niya.Pangdalawahan kasi itong table nato. 

 "By the way ako nga pala si-- 

naputol ang kanyang sasabihin ng biglang may sumigaw 

 "BRENTT!! PAPICTUREEEE!!" sigaw ng mga highschool students ata na tumatakbo papunta sa direksyon namin.Hinila niya ako patayo at tumakbo kami palabas ng Starbucks. 

Note: NAKA HOLDING HANDS PO KAMI.CLOSE NAPO KAMI AGAD AGAD. 

 Hindi ko alam pero nagpahila rin naman ako sa kanya hanggang sa tumigil kami sa kakatakbo. 

 "Huy ano yon?Bakit tayo tumakbo? Yan tuloy naiwan ko yung Matcha Frappe ko!" gulat kong tanong na hinihingal sa bilis niyang tumakbo.Sanay ata to sa takbuhan eh.Lakas kung humakbang talo pa ang kabayo sa karera.

 "Pasensiya na ah nadamay ka pa tuloy.Natakot kasi ako baka magkasugat na naman ako sa mga kalmot nila.Muntik na kaya akong di makapag basket kasi hindi ko maimulat ang mata ko dahil sa hapdi" sabi niya,referring sa mga babaeng kanina. 

 "Ah so Basketball Player ka?"tanong kong nagpakunot sa noo niya 

 "Hindi mo ako kilala? Kasi diba taga la salle ka so siguro naman kilala mo ang green archers?" tugon niyang nakangiti. 

hay nako nakakahawa,napapangiti nalang tuloy ako. 

 Umiling ako ng slo-mo.Tumaas siya ng kamay as a sign of defeat.At na 'o' ang kanyang bibig."Ano ba yan Camirah! Alien kaba? Ikaw lang yata di nakaka kilala sa sarili mong paaralan eh!" tawa niyaSorry ah!! Hindi kasi ako ganyan ka engage sa School eh.I'm more like a loner,Si Akilah? Ayon!! Yun yung maganda ang Social Life.I preffer reading books kaysa makihalubilo sa tao. 

"Wait.Kilala mo ko?" tanong ko na nagtataka.Hindi naman kasi ako nagpakilala sa kanya. 

 "Sa frappe mo kanina.May Camirah-ng nakalagay." Ahhhh so yun pala.Kala ko ibang reasons.Wala kasi akong friends sa school maliban kay Akilah. Kung hindi si Akilah ang kasama ko palaging libro.

Palaging Me time.Me time? 

Haha pinasosyal ko lang yung Loner eh,may pa me time me time pa. 

 "Halika na nga kain tayo,libre kita.Pambawi ko sa paghatak sayo." 

Napatingala nalang ako sa kanya at tumawa.Ewan ko bakit.Pero the next thing I know is.. 

sumusunod nalang ako sa estrangherong ito.Ang gaan ng loob ko sa kanya.Minsan lang ako makaramdam ng ganito. 

The feeling of Tranquility,Calmness,Assurance--

pinagsamasama sila.The feeling of Comfort.  

(Pagpapatuloy ko pa ba? STRICTLY : No votes,No update)