Bir zamanlar küçük bir çocuk vardı. Gözleri masmavi saçları sapsarıydı. Oldukça dikkat çekici güzelliği olan bir çocuktu. Annesi babasıyla mutlu bir hayat yaşıyordu. Ta ki babasının ilk eşi evlerine gelene kadar. Eşini sebepsiz yere terk edip giden kadın yine düşüncesizce çıkıp gelmişti. Sanki o evi terk etmiş değilde kocası onu terk etmişcesine baskın çıkmaya çalışıyordu. Çocuk bu kadının kim olduğunu evlerine gelip babasına neden bu kadar öfkeli olduğunu anlayamıyordu. Üstelik babası tanımadığı kadın karşısında sessizdi. Annesi tüm iyi niyetiyle yiyecek birşeyler hazırlıyordu bu öfkeli misafire. Çocuk bir an önce gitmesini istedi evlerinden. Çünkü evlerinin tüm huzurunu kaçırmıştı. Bir ara onları dinlemek istedi. Kapının kenarında dinlemeye başladı. Kadının babasına derhal o kadın bu evden gidecek diyordu. Kime diyordu kim gidecekti "annemimi diyor" diye geçirdi kafasından. "Yok yok demiyordur başkasına diyordur" diye düşündü. Babada bunun üzerine "neden önceden gelmedin benim tekrar evlenmemimi bekledin. Seni sevmiştim arkandan çok ağladım üzüldüm. Sonra eşimi tanıştırdılar çok iyi biri o. Onu nasıl terk ediyim. Görüyorsun bir oğlumuz oldu." dedi. Kadın " boşver kadını sana daha iyi davranacağım merak etme hatamı telafi edeceğim." dedi. Baba" Peki oğlum ne olacak onu göndermem" dedi. Kadında "tamam tamam oğlundan ayıramam ben onunla da ilgilenirim." çocuk yanlış mı duyuyorum diye düşündü. Mutfakta tüm iyiliğiyle birşeyler hazırlıyordu. Oğlunun geldiğini gören anne gülümseyerek" ne oldu oğlum ne yaptın"dedi. Çocuk ağlayarak " anne o kadın senin gitmeni istiyor. Anne gitme tamam mı onları dinleme. " Anneside şaşkınlıkla "niye gideyim oğlum gitmem merak etme kim dedi" dedi. Çocuk"O kadın dedi babamda kabul etti. "Annenin gözlerinde korku ve endişe vardı. İçeriden baba eşine seslendi. Anne bir ölü gibi gitti onların bulunduğu odaya. Çocukta peşinden. Baba "biliyorsun bu benim ilk eşim beni terk etti ama sonra pişman olup gelmiş. Seninle burada olmanı istemiyor." Annenin tüm rengi soldu "nasıl nereye" dedi. "Lütfen affet beni onu çok sevdim ve unutamadım" dedi baba. "Gidemem oğlum var" dedi titrek bitkin sesle. Kadın hemen hışımla "gideceksin buranın ilk kadını benim. Bu yuvayı ben kurdum. Defol git buradan" dedi. Anne "hayır gitmeyeceğim" diyebildi. Kadın büyük bir öfkeyle anneye saldırdı. Döve döve evden çıkardı." bir daha asla bu eve gelme" diye bağırdı. Kapıyı sertçe kapattı. Çocuk bir köşeye sinmiş ağlıyordu. "Anneee anneee" diye ağlıyordu. Canını alıp götürmüşlerdi. Kadın dönüp çocuğa "sus piç " diye bağırdı. Baba "yeter artık istediğini aldın oğluma böyle konuşamazsın " diye bağırdı. Kadında çocuğa öyle bir bakış attı ki. Çocuk onun tüm kötü düşüncelerini hissetti. O günden sonra o masmavi güzel çocuk asla mutlu olmadı..
