Ms. Stalker's Stalker (Oneshot)

********
MS. STALKER'S STALKER (Oneshot)

"Mga dude una na ako ha!" sigaw ko sa mga kabarkada ko nung nahagip ko siya sa paningin ko kanina. Ang bilis niyang tumakbo. Saan kaya pupunta ang isang to.

Mukha siyang may hinahanap. Sino kaya? At mukhang nakita na niya at bigla naman siyang nagtago sa isang mesa dito sa café. Ako naman nagbabasa ng libro. Habang patingin-tingin sa kanya. Nalingat lang ako sandali nawala na siya. Asa na yun? Hinanap ko siya sa paningin ko dito sa loob ng café at ayun nasa isang dulo habang nagla-laptop ngunit halatang nakatingin sa lalaking di ko kita ang mukha nakatalikod siya sakin eh.

Ang sinusundan ko ay ang crush ko. Matagal na. Stalker niya ako kumbaga. Sa mga araw na pagsunod ko sa kanya naging masaya naman ako kahit papaano. Kailan kaya ako magkakaroon ng lakas ng loob na umamin sa kanya.

I'm following her for almost 3 years. Ang tagal na. I had a lot of attempts confronting about how I feel but not even once I succeeded. *sigh* I sighed upon reminiscing those times. There was one time I almost confess to her, almost. Why? Because when i'm near her I don't understand what I feel. It's like I've run a thousand miles because of the sudden rapid heartbeat I had. And because of that I didn't get that chance to confess to her.

"Hello, oo I'm here at the café again."

"Eh ano ngayon kung sinusundan ko siya. Wala ka na don. Arrggh ah basta susundan ko pa rin siya." It's her. Mukhang frustrated na frustrated siya sa kausap niya. At oo alam ko kung ano ang ginagawa niya dito. 'Yun ay ang sundan ang crush niya. At alam niyo kung anong mas masakit? Ang crush niya ay walang iba kung hindi ang pinsan kong si Nate. Matagal niya na rin itong sinusundan.

Tumayo na siya at lumabas. Mukhang aalis na siya. Kuntento na siguro sa pagsunod kay Nate. It's my time to follow her. Mukhang uuwi na siya. Ito yung daan papunta sa bahay nila. And when she finally got home safely, that's the time I decided to go home.

I don't know why I'm still doing this sh*t even if it hurts. But I can't help myself from not following her it's like she's my drug. I don't have energy when I don't get the chance to see her even a tiny glimpse of her.

While I'm walking home, I remembered the first time my heart pounded rapidly. I just can't help but to laugh a bit. We met because of a freaking lasagna. That was the time when she was about to sit in one of the chairs in the cafeteria bringing her favorite lasagna when she slipped because of a water. Napunta lahat ng pagkain niya sa damit niya. Almost all of the people in the cafeteria laugh. And that time I was standing exactly infront of her, at first I don't know what to do but then decided to help her. I extended my hands and she willingly accepted it. And when our eyes finally met, I don't know why I was stunned by those eyes. Those indeed beautiful eyes, they're a bit mysterious. My heart beats fast it's like it has its own words. Bading mang sabihin ngunit yun talaga ang nararamdaman ko.

I got home and decided to let the bed invade me.

**********

The next day...

Nandito na ako sa classroom habang nakatitig na naman sa kanya. Yes, she's my classmate even my cousin who is her crush, classmate ko rin. Nakikinig siya aa teacher habang pasulyap-sulyap kay Nate. Bigla namang may bumuong napakakating pakiramdam. Naiinis ako. Ewan ko ba! Baka dahil ni minsan di niya ako nilulingunan.

"Dude baka matunaw ma yan ha!"

"Oo nga kanina mo pa siya tinititigan." sabi ng mga kaibigan ko at binigyan ako ng isang mapang-asar na ngiti. Tsk.

"Alam niyo, di kayo nakakatulong eh. Pag-untugin ko yang ulo ninyong kambal kayo eh!" pasigaw na bulong ko sa kanila.

"Eh kasi naman dude ang torpe mo." sabi ni Jake isa sa kambal.