Aşk

Mehmetle çarpıştım. Sonra da konuşuyum mu konuşmuyum mu karar vermedim. Ama konuşmazsam benim ne de olsa arkadaşımdı. Konuşmazsam küsebilirdi. Bence konuşmalıydım. Bir düşündüm. Acaba konuşsam mo konuşmasam mı dedim. Neyse konuşuyum bence. Mehmetle konuşmaya önce ben şöyle başladım:

-Mehmet senin burada ne işin var allah aşkına.

-Tabiki de neden olabilir üniversitem burada olabilir mi?

-Evet burada olabilir.

-Eee o zaman.

-Tmm yaa.

-Bugün akşam seninle yemeğe  gidelim mi?

Ne diyeceğimi bilemedim. Evet desem olmazdı. Herkes bizi sevgili sanırdı. Bence olmazdı. Acaba ne desem. Hayır desem kalbi kırılacak. Ama başka çarem yoktu. Eğer kabul edersem annem ve babam kızabilir bana. O yüzden cevabım şu oldu:

-Mehmet Hayır. Maalesef  seninle yemeğe çıkmak istemiyorum.  Kusura bakma.

-Tmm peki kusura bakmam. Neyse ben de başka birisiyle giderim. 

Mehmet keşke bu cümleyi söylemeseydi. Aman banane yaa kimle giderse gitsin. Sanki kıskanıyor gibiyim. Off ben mi onu kıskanıcam aman banane yaa. O manyaktan.

-Tmm kimle gidersen git. Byy

-byyy

Eve gidiyodum. Bi de karşıma kim çıktı biliyo musunuz?

Tabiki de burak. İlkokulda benim kafama sakız yapıştırmıştı burak. Off burak ben seni hiç affedemiyorum o günden belli. Ama neyse sonra benim karşıma geldi konuşmaya başladık.

-Burak Naber, dedim.

Yinede küs olsam da konuşmayı tercih ettim.

-Merhaba Elif. Beni unuttun herhâlde. O kadar mesaj yazdım cevap yazmadın.

-Özür dilerim. Telefonumu ailem elimden aldılar da. Ondan cevap yazamadım.

-Tmm peki bu sefer affediyorum.  Bir daha olmasın Tmm mı?

-Tmm

Eve gittim. Üstümü giydim ve uyudum.

Devamını yazıcam.