Άρχισα να θυμαμαι τις αναμνησεις μου απο την πρωτη γυμνασιου,οταν ολα κυλουσαν φυσιολογικα και δεν ειχα κανενα προβλημα.Όταν το μονο που με ενοιαζε ηταν να περναω καλα με τις φιλες μου κανοντας βλακειες συνεχως..
Μόλις τελειωσα την πρωτη γυμνασιου,αρχισαν τα προβληματα,οι γονεις μου χωρισαν, και μετακόμισα στην Νέα Υόρκη.Η συμπεριφορα της μεγαλης μου αδελφης,της Dani,ειχε αλλαξει εντελως,αυτη ελεγε οτι ειναι καλα,αλλα μπορουσα να καταλαβω πως κατι ειχε.
Κάθε βραδυ την ακουγα να κλαιει,κλειδωμενη στο δωματιο της,και εριχνε κατι μικρες τσιριδουλες,λες και καποιος την ενοχλουσε ή της εβγαζε το δερμα σαν τον Bloody face στο American horror story!εντάξει,κατι τετοιο ειναι αδυνατον αλλα με οσα εχουν γινει δεν μπορουσα να σκεφτω λογικα.
Μια μέρα είδα την αδελφή μου να κάνει κάτι στο χέρι της,πήγα κοντά της..<<τι έχεις; τι κάνεις εκεί;>> την ρώτησα,μου ειπε πως δεν ηταν καλα και ηθελε να φυγω εξω προτού συμβει κατι χειροτερο,της ειπα πως αμα δεν μου ελεγε δεν θα εφευγα..αρχισε τοτε να μου λέει με ενα λυπημενο υφος..<<Ξέρεις,Μελίνα..με ολα αυτα που εχουν συμβει δεν αισθανομαι οπως παλια,ειδικα τώρα που εμαθα οτι μια φιλη μου προκειται να πεθανει..>> προτου προλαβει να συνεχισει την διεκοψα,<<Τι; Ποια; Τι εχει; Την ξερω; >> <<Ήρεμα ρε ντετεκτιβ!Η Έρρικα,ξερεις εχει καρκινο στα πνευμονια,δεν θα αντεξω να την χασω,και το χειροτερο ειναι το οτι δεν θα μπορω να την βλεπω λογω της μετακομισης..λοιπον!πισω στο θέμα μας,το ''χαρακωμα'' γινεται περνοντας ενα μεταλλικο μυτερο αντικειμενο και χαράζεις το δέρμα σου,το κοβεις δηλαδη.Πολλα κοριτσια το κανουν γιατι εχουν περασει πολλα ασχημα γεγονοτα,και πιστευουν πως με το χαρακωμα,ξεσπανε και προσπαθουν να απαλυνουν τον ψυχικο πονο,με τον σωματικο..μερικες κοπελες εχουν χάσει και τις ζωες τους με αυτο,οποτε καλυτερο θα ηταν να μην το έκανες ποτε>> μου είπε. Εγώ είχα συγκλονιστει με ολα αυτα που είχα ακουσει..της ειπα οτι δεν προκειται και την ευχαριστησα. Σκεφτομουν ολο το βραδυ για αυτο,μα για ποιον λόγο να κάνει κανεις τέτοιο στον ιδιο του τον ευατο;
Αύριο ξεκινουσε το σχολειο,η πρωτη μου μερα σε ενα σχολειο λιγο πιο περα απο το σπιτι μου.Η αλήθεια ειναι ότι ήμουν λίγο φοβισμενη..ημουν κοινωνικο ατομο αλλα δεν ηξερα αμα μπορουσα να τα καταφερω.
Οι πρώτες μερες στο σχολειο ηταν σαν εφιαλτης,δεν ηξερα ποιο ηταν χειροτερο,το οτι δεν είχα φιλους,ή το οτι οι καθηγητες εκαναν διακρισεις; Αργοτερα γνωρισα μια κοπελα,την Στελίν,ηταν απο τον Καναδά,ήταν η δευτερη χρονια της σε αυτο το σχολειο. Ηταν ψηλη,λεπτη με πλουσια καστανα μαλλια,και φωτεινα γαλαζοπρασινα ματια. Μοιαζαμε λιγο αν και εγω ειχα καταγαλανα ματια..απο την μερα που την γνωρισα γιναμε αχώριστες.
Τα σχολικα μου χρονια εγιναν ακομα χειροτερα απο τις 3 "ντιβες" του σχολειου,την Marlene,την Sophia και την Ariana. Ήταν τοσο κακες οσο δεν μπορει κανεις να φανταστει.Ήταν κακομαθημενες απο τα λεφτά των γονιών τους και πιστευαν πως ηταν ανωτεροι απο ολους.
Άπο την στιγμη που με ειδαν με εβαλαν στο ματι,και ειχαν βαλει σκοπο να μου κανουν την ζωη κόλαση.Και οντως το εκαναν..σχολιαζαν τα παντα πανω μου,ακομα και τις ασημαντες κινησεις που εκανα,και δεν ημουν το μονο ¨θυμα¨ τους..πολλα κοριτσια ειχαν πεσει θυματα τους,γινοντας ρεζιλι σε ολο το σχολειο. Ειχα βαλει στοχο να μην τις αφησω να μου κανουν κατι,μα ματαια..Μετα απο καποιους μηνες δεν μου μιλουσε σχεδον κανεις..εκτος απο την Στελίν φυσικα.Ειχαν βγαλει φημες για εμενα,που οπως ηταν φυσικο οι πιο πολλοι τις πιστεψαν
