Hoseok elinde örtüyle içeri girdiğinde mayıştığım yerde doğruldum.
''Rahatsız olma.''
Örtüyü üzerime sanki kırılgan bir şeyi örter gibi örtmüştü. Bu biraz da olsa beni utandırmıştı.
''Teşekkür ederim.'' dediğimde gülümsedi.
Gülümsemesi güzeldi ve son zamanlarda gördüğüm tek güzel şeydi de.
''Jimin nasıl?''
''Uyuyordu en son.''
Örtüyü kaldırıp yanıma oturduğunda kenara kaydım sıkışmaması için. Artık Hoseok'un etrafımda, hatta yakınımda olması bile, beni rahatsız etmiyordu. Aksine nedense o olduğunda kendimi daha güvende hissediyordum.
''Peki ya arkadaşın?''
''Namjoon ilgileniyor onunla.''
''Ona ne oldu?''
Omzuna attığı elini kaldırıp saçlarımla oynamaya başladı.
''Bilmiyorum. Durumu pek iyi değildi zaten, biliyorsun. Bu zamana kadar böyle olması bile şükredilecek bir şey.''
''Ne demek istiyorsun?''
''Tesisteki hallerini düşün. Kimseyle konuşmuyor ve herkese saldırıyordu. Ama şimdi eskisinden daha düzgün davranıyor. Hasta olmadan önceki halinden bile düzgün.''
Yoongi'nin tesisteki hallerini kendi gözlerimle görmüştüm. Ama hangi canlıyı oraya koyarsanız koyun yine aynı tepkileri verirdi. Yaşama iç güdüsüyle dolu olan her varlık, kendisini tehdit eden canlıya tepki gösterirdi. O yüzden Yoongi'nin saldırgan hallerini tutumunu olağan karşılıyordum.
''Sonuç olarak?''
Hafifçe önüme doğru eğildi.
''Yoongi'nin hareketleri sana da şüpheli gözükmüyor mu? Bunu sadece ben mi fark ettim?''
''H-Hayır?''
Gerildiğimi fark edince geri çekildi.
''Belki de Jungkook da fark etmişti. Eh, ölü olduğunu hesaba katarsak bunu asla öğrenemeyeceğiz.''
Hüzünlü bir şekilde gülümsediğinde ona sarılmaktan kendimi alıkoyamadım.
''Huh, bu ne içindi?''
''Hayatta kal, olur mu?''
Sessiz odada yankılanması mümkün olmayan bir kahkaha attı.
''Eğer ölürsem sana sırnaşamam. O yüzden merak etme, ölmeyeceğim.''
...
''O iyi mi?''
Yarı açık kapıdan kafamı içeri uzatıp sorduğumda Namjoon şaşırmışa benzemiyordu. Onun da güçleri olduğunu düşünürsek bu mümkündü.
''Ne duymak istiyorsun?''
Sesi sert çıkınca omuz silktim. Onunla tartışmayacaktım.
''Uyuyor, rahatsız etmemeye çalış.''
Sandalyesinden kalktı yavaşça. Yanımdan geçerken, bilerek olsa gerek, omuzlarımız sürtüşmüştü. Ve ardından kapanan kapının sesini duymuştum.
Kırık beyaz renkteki örtülerin arasındaki Yoongi'nin göz kapakları hafifçe aralanmış ve zar zor aldığı nefesleri yüzünden göğsü ağır ağır kalkıp iniyordu.
''Nasıl hissediyorsun?'' dedim sandalyeyi baş ucuna çekip oturduktan sonra.
Gözlerini kapatıp elini yavaşça göğsüne götürdü. Göğsü mü acıyordu?
''S-Seni korkuttuğum...''
İki kelimede bile nefes nefese kalmıştı.
''İ-İçin üz-üzgünüm.''
''Yoongi!''
Uzanıp göğsündeki eli tuttum. Tanıştığınız günden beri soğuk olan teni sıcaktı, fazla sıcak. Ateşi olduğunu düşünmüştüm ama kontrol etmek için elimin tersiyle alnına dokunduğumda sıcaklığı normal gelmişti. Sadece eli mi bu kadar sıcaktı?
''J-Jimin-''
''Kendini yorma.''
Elimi hafifçe sıktı.
Şu anki halimizle ilk tanıştığımız günlerdeki halimize benziyorduk. Ya da bana öyle gelmişti.
''B-Bu şeyi içime-''
Bu sefer sözünü kesen öksürükleriydi.
''Bu şeyi içime babam koydu.''
Şeyden kastının hasta olmasına neden olan virüs olduğunu düşünmüştüm.
''Saatli bomba gibiyim.'' dedi, ardından gülmeye benzer bir ses çıkardı.
''Komik değildi!''
Dudaklarını büzdü.
''Ü-Üzgünüm, Jimin-ah.''
Hala tutuyor olduğum eliyle elimi sıktı.
''Verdiğim sözleri tutamadım. Ama senin de tutamayacağın bir söz var.''
