#HTBS

#17-Oh shit

Ειμαι τοοοοοσο looser που δν εχω αναιβασει τοσο καιρο *μουτζωνει τον εαυτο της*

Μου συμβαινουν διαφορα τωρα τελευταια και παλευω ν τα διορθωσω καπως...

(Hint: αυτα τα διαφορα ειναι ΤΟ ΒΛΑΜΜΕΝΟ ΔΕΚΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ κ δε λεω, εγω δν εχω προβλημα. Οι γονεις μ ομως....εμ, ας πουμε οτι μαλλον θα με στειλουν εσωκλειστη στη Βουλγαρια αν ξαναγραψω κατι τετοιο)

Αυτα απ'την απαισια, αξιολυπητη ζωουλα μου.

Σκαω τωρα.

Previously, on HTB#S...

-....................

...εμ.....

........

Ω ΘΕΕ ΜΟΥ.

Δεν......

Δεν θυμαμαι τιποτα!!!!!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕΕ!!!

This time...

Τρεχω.

Ειμαι ολομοναχη στο σκοτεινο, φοβερο δασος, φορωντας μοναχα τη ζεστη, κοκκινη καπα μου (Κοκκινοσκουφιτσα μην με μηνυσεις για copyright πλιιιιζ)

Τα ξανθα, λαμπερα μαλλια μου ανεμιζουν στο δροσερο αερα, καθως ακουω βηματα να με πλησιαζουν απο πισω μου...

Γυριζω προς τα πισω εκπληκτη, δαγκωνοντας το κατω χειλος μου διστακτικα...

"Ω ημέ....ποιος ειναι εκει περα...?"

Ενα ψηλο, λευκο αλογο σταματαει ακριβως μπροστα μου, και σηκωνω το βλεμμα μου για να αντικρισω το θεαμα του αναβατη...

"Δεσποινις Εμμανουελα." λεει κοφτα και αυστηρα, με εκεινη τη βαρια, βραχνη sexy as HELL φωνη του.

"Ποιος με ζητει?"

Κοκκινιζω οταν καταλαβαινω οτι δεν φοραει τιποτα. Απαπα, αυτος ο αγνωστος ειναι τελειως φετες.

Ο ηλιος χτυπαει απαλα τους γραμμωμενους κοιλιακους του καθως τεντωνεται...

"Σας εψαχνα παντου, ω καλη μου κυρια." σχεδον ψιθυριζει και πηδαει κατω απ'το αλογ-- οπ, σαβουριαζεται. Και...παει να σηκωθει... μπαμ, οχι ξανατρωει τα μουτρα του τελικα...

Μετα απο κανα μισαωρο βρισκεται επιτελους μπροστα μου, ορθιος. Τελειως τσιτσιδος.

Τοσο sexy...

"Πως θα μπορουσα να σε βοηθησω, ω, προστυχε αγνωστε τους δασους...?"

Χαμογελαει αυταρεσκα και γελαει. "Επιτρεψτε μου να συστηθω. Το ονομα μου ειναι Αστον Ντολορες Χουαν Καρολος ο Πεμπτος, και ειμαι ο Βασιλιας του κοσμου των μονοκερων."