Zgromadzenie Aniołów

I. Kim jestem

Zaczęła wciskać nerwowo klawisze na klawiaturze, ale nic nie chciało się układać w sensowną całość. Siedziała nad tą prezentacją już od kilku godzin i miała wszystkiego serdecznie dosyć. Opuściła głowę gwałtownie na klawiaturę. Mahoniowe włosy pokryły urządzenie. Płakała bezgłośnie. Nad prezentacją. Nad życiem. Nad sobą. Poderwała się nagle. Spojrzała w ekran i w głowie miała tylko jedną myśl - użalanie się nad samą sobą jest bez sensu. Przełknęła resztę łez i zabrała się za kończenie swojej pracy. Po dwóch godzinach w końcu dopięła ją na ostatni guzik i położyła się do łóżka. Leżała chwilę, patrząc nieobecnym wzrokiem w sufit. Jej myśli błądziły swobodnie bo najmroczniejszych zakamarkach umysłu, natrafiając na przeróżne potwory. Przerzuciła się na bok, zakrywając głowę poduszką. Znowu wypłakiwała swoje brązowe oczy. Nie wiedząc kiedy, zasnęła.

Zaspała. Znowu zaspała. Wybiegła z domu z prędkością wiatru, o mało nie wpadając pod samochód. Zapomniała laptopa. Przeklnęła samą siebie w myślach i popędziła z powrotem do domu.
Na zajęcia wpadła z 20 minutowym opóźnieniem. 25 par oczu patrzyło na nią z politowaniem. Odsunęła włosy z czoła, przeprosiła za spóźnienie i usiadła w ławce.
- To już 3 spóźnienie na moje zajęcia, droga panno. Czy ja mam cię oblać z tego przedmiotu? - Zapytała srogim głosem pani Dąbrowiak, najgorszy wykładowca na całym uniwersytecie.
- Naprawdę przepraszam, budzik znowu nie zadzwonił... - Próbowała tłumaczyć się Eliza, ale Wredna Baba jej przerwała.
- Nie obchodzi mnie to. Jako studentka powinna być pani punktualna, a nie przychodzić jak się pani podoba. Proszę zostać po zajęciach, porozmawiamy sobie.

     Reszta dnia nie minęła Elizie lepiej. Przeglądając się wieczorem w lustrze, spojrzała na siebie i zapytała "kim jestem?", lecz odpowiedziała jej tylko cisza. Była sama. Zupełnie sama. I tak już miało zostać. Na zawsze.