Σήμερα κανόνισα με τη Χριστίνα να πάω να κοιμηθώ σπίτι της. Βασικά το θέμα είναι να πείσω τη μάνα μου..
"Μα δεν ξέρεις ότι έχεις σπίτι και οικογένεια που νοιάζετε για εσένα;" θα μου πει..
Και σοβαρά τώρα, πολύ ωραία οικογένεια έχω! Με πατέρα μεθύστακα και μια αδερφή που σπουδάζει στην Αμερική έχοντας ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή μας!
Με τα πολλά την έπεισα λέγοντας της ότι είναι τελευταία φορά που θα κοιμηθώ σε φίλη μου (ναι καλά).
Αφού έβαλα στη βαλίτσα μπιτζάμες, ρούχα, εσώρουχα, μπουρνούζια, μακιγιάζ, κινητό κλπ έφυγα κατευθείαν για το σπίτι της Χριστίνας.
Ούτε γεια στην μαμά δεν είπα..
Αλλά ζαλιζόμουνα κάπως.. Όχι ακριβώς πονοκέφαλος.. Δεν ξέρω πως να το πω.
Παράξενο..
YOU ARE READING
*dreamers*
Science Fiction(~Δεν θα το ζήσει κανείς ποτέ και πουθενά.~) Αν δεν ζήσεις το όνειρο δεν το παίρνεις στα σοβαρά. Για τα όνειρα των άλλων ούτε λόγος για την υφή της πραγματικότητας. Τι θα γίνει όμως όταν αναγκάζεσαι να γίνεις παθητικός θεατής σε ένα ψέμα όπου μπορε...
