Time doesn't heal all wounds

Demo story

Μόνος εξερευνώντας ένα έρημο κτήριο στις 8 το πρωί , ψάχνοντας για τους 12 αρχάγγελους... επικίνδυνο πράγμα για μένα, καθώς ήξερα και ο ίδιος ότι με είχαν βάλει στο στόχαστρο και με κυνηγούσαν επί 3 ολόκληρα χρόνια.
Ναι, 12 αρχάγγελοι, έτσι ονόμασαν τους εαυτούς τους. Θεωρούσαν ότι το να σκοτώνεις ήταν τέχνη.
Δεν ξέρω όμως που ταίριαζε το όνομα.
Παράξενο, δεν πέρασαν πάνω από 3 λεπτά και άκουσα ένα αθώο γάβγισμα, ερχόταν από το υπόγειο, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε, δεν είχα λάβει καμία πληροφορία για αυτό το μέρος, λογικό... αφού οι κόκκινοι γάντζοι κατοικούσαν εδώ πριν τους σφαγιάσουν και αυτούς οι 12 αρχάγγελοι.
Γέλασα με την σκέψη της ιδέας για το πως μπόρεσε μια συμμορία περίπου τριών χιλιάδων τετρακοσίων εξαιρετικά εκπαιδευμένων ατόμων, να ηττηθεί από 12... βιρτουόζους.
Έτρεξα προς το μέρος από όπου ακουγόταν το γάβγισμα, έσπρωξα μερικές πέτρες και αντίκρισα μια κλειστή πόρτα, την κλότσησα, έσπασε και με μια μεγάλη ταχύτητα έτρεξε το σκυλί κατά πάνω μου. Ήταν κατακόκκινο από το αίμα, ήρθε πάνω μου, κάθισε ήσυχα, θέλησα να το ηρεμίσω αλλά ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα ησυχίας άκουσα κάτι γνωστούς ήχους *τικ τακ* έβαλα το χέρι μου στο σημείο από όπου ερχόταν αυτός ο ήχος, στην πλάτη του σκυλιού. Το σκυλί αγρίεψε, προσπάθησε να δαγκώσει το χέρι μου, κατάλαβα ότι είχε μια βόμβα μέσα του και ότι κατά πάσα πιθανότητα το χειρίζονταν αυτοί, τραβηχτικά απότομα πίσω, έκανα γρήγορα τον σταυρό μου, ζήτησα συγχώρεση και έμπηξα το μαχαίρι του δημίου στο κεφάλι του και πολύ γρήγορα προσπάθησα να το πετάξω μακριά, αλλά μάταια η προσπάθεια, το σκυλί εκράγει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν πρόλαβα να απομακρύνθω αρκετά από την εμβέλεια της έκρηξης, εκείνη τη στιγμή άκουσα 1,2.. 12 βολές η μια μετά την άλλη, ναι.. ήταν αυτοί.
Έπρεπε να είχα πεθάνει εκεί, ευτυχώς για μένα ένας από αυτούς αστόχησε.
Ο Ράνταρ πρέπει να ήταν, δεν το είχε ποτέ με τα βαρέα όπλα και χτύπησε ένα πολύ μεγάλο μέρος του τοίχου σε λάθος σημείο, έσπασε και έπεσε κατά πάνω μου προστατεύοντας με από τις φλόγες και τις εκρήξεις, δεν με πάτησε.. στηρίχτηκε πάνω σε 2 πέτρες μήκους όσο ένα πόδι.
Ήταν γραφτό να ζήσω; Η απλός τύχη;

Νόμιζαν ότι με αποτελειώσαν, έφυγαν με την σκέψη ότι ήμουν νεκρός.
Αυτό ήταν προς το συμφέρον μου φυσικά.
Τους ακολούθησα με μεγάλη προσοχή, αν ανακάλυπταν ότι είμαι ζωντανός σίγουρα δεν θα μου δινόταν άλλη ευκαιρία.
Μπορούσα να διακρίνω τις ενδυμασίες τους από μακριά ολόμαυρα όλα, εκτός από την μάσκα και το γιλέκο τους, εκείνη την στιγμή κόλλησε στο μυαλό μου η σκέψη για το παιδί μου και την γυναίκα μου.
Τους σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου, εκείνη τη στιγμή ήμουν αδύναμος, δεν μπόρεσα να τους προστατέψω και... απλός, έφυγαν.
Ξέφυγα από αυτήν τη σκέψη και κατάλαβα σε ποιον δρόμο ήμουν, αυτός ο δρόμος οδηγούσε στο Μεσόνιο της Ρουνετέρας , 3000 παιδιά προορισμένα να γίνουν ικανοί πολεμιστές και 270 δάσκαλοι.
Αυτός ήταν ο σκοπός τους, δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι, έπρεπε οπωσδήποτε να τους σταματήσω.
Το σχολειό ήταν περιτριγυρισμένο από 3 εγκαταλειμμένα σπίτια 2οροφα όλα τους, έβγαζε νόημα, ήταν η «Τελευταία υπόκλιση»


Ετοίμαζαν και οι 12 τους «ψίθυρους» τους, έτσι λέγονταν τα όπλα τους, μια μόνο βολή και σε αφάνιζαν από μπροστά τους, σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Όλα είχαν στηθεί τέλεια, είχαν καταφέρει να κλείσουν τις πόρτες από όσο παρατήρησα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διέξοδος για κανέναν, ήταν η ιδία τεχνική που ακολούθησαν για να εξοντώσουν τους Κόκκινους γάντζους αν δεν κάνω λάθος.

Πέρασαν 4 χρόνια από τότε. Την θυμάμαι αυτή τη μάχη, μόνο ένας από αυτούς τους 3481 κατάφερε να καταλάβει το τι γινόταν, το είπε σε όλους αλλά ήταν πολύ αργά.. πάντα είναι αργά όταν έχεις να κάνεις με τους Αρχάγγελους .
Αν και εχθροί με τους Γάντζους παράτησε την νυχτερινή υπηρεσία του για να έρθει να με βρει, τους παρακολουθούσε αρκετό καιρό, όσο χρειαζόταν για να καταλάβει πως δουλεύουν μου είπε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει για να τους σταματήσω αν δεν το κάνει αυτός, ήταν ένας αξιοθαύμαστος πολεμιστής, σπουδαίες ικανότητες και ο μονός λόγος που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το σχέδιο του ήταν οι Αριστοκράτες, δεν τον πίστεψαν και τον κατηγόρησαν για φημολογίες. Παρόλα αυτά δεν δέχτηκε ποινή και απλός τον διέταξαν να συνεχίσει την υπηρεσία του, στάθηκε γερός μέχρι το τέλος, αφανιστικέ από μόνο μια βολή, την περίμενε, κατάλαβε ότι οι Γάντζοι δεν άξιζαν να σωθούν αλλά ήταν πιστός και στάθηκε ακίνητος. Και την ώρα που η βολή ήταν ακόμα στην πορεία της προς αυτόν έγνεψε προς το σημείο μου με ένα ειρηνικό χαμόγελο, φαίνεται να με παρακολουθούσε καιρό και έμενα, πράγμα που δεν φανταζόμουν ποτέ.
Λειτουργούσα πολύ κρυφά.
«Τέλος όμως με αυτά» είπα «ήρθε η ώρα να το λήξουμε αυτό»
Aκρούστηκε μια φωνή από πίσω μου, «Συμφωνώ απόλυτα» είπε
Γύρισα ξαφνιασμένος
Ένας από αυτούς. Δεν άργησε καθόλου και τράβηξε την σκανδάλη απέφυγα την βολή αυτή πέφτοντας στο πάτωμα, ακουστήκαν άλλες 2 βολές, δεν ήταν προς το μέρος μου αυτή τη φορά, κοίταξα δεξιά μου, ήταν το σχολειό , είχαν αρχίσει, δεν είχα πολύ χρόνο. Τράβηξα το μαχαίρι μου σηκώθηκα, όρμησα κατά πάνω του αλλά αυτός εξαφανίστηκε, δεν κατάλαβα τι έγινε, εμφανίστηκε από πίσω μου, στο μέρος όπου έγινε η έκρηξη όταν έριξε την βολή.
Τότε ήταν που κατάλαβα πως λειτουργούσαν, η έκρηξη επέτρεπε τον δημιουργό της να τηλεμεταφερθεί σε αυτήν, δεν φάνηκε να δέχεται ζημία από τις φλόγες της φωτιάς, σε αυτό οφειλόταν το μαύρο μέρος της ενδυμασίας του, λίγες σταγόνες καθαρού μεθυλενίου πάνω στο καλοσχεδιασμένο κράμα που έχει προηγηθεί από θραύσμα αστεριού, δεινό ατσάλι και άλλα σπάνια υλικά, είχαν δημιουργήσει αυτού του είδους πανοπλίας, συνηθισμένο πράγμα για τους Αριστοκράτες του Βάλοραν, μα.. πως κατάφεραν να μπουν μέσα και να τις κλέψουν;
Δεν είχα ακούσει για καμία μάχη σε αυτό το μέρος.
Ήξερα ότι το μαχαίρι μου δεν θα έφτανε για να τον νικήσω όμως, είχα και εγώ έναν άσο στο μανίκι , ήμουν προετοιμασμένος, έβγαλα τον μανδύα μου, στην πλάτη μου κουβαλούσα και εγώ το δικό μου όπλο, ειδικές σφαίρες, συγκεκριμένα μόνο για αυτούς..!
Ήταν ένα τεράστιο μαγιτεχνικό όπλο, εξειδικευμένο στις μάχες από μεγάλη απόσταση.

Δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ, για την ακρίβεια ήταν ακόμα υπό επεξεργασία, ευκαιρία για να δω τις ατέλειες του, ήταν αρκετά δύσκολο να κουνηθώ γρήγορα και ταυτόχρονα να στοχεύσω με αυτό έπρεπε όμως να τα καταφέρω, έριξε μια βολή ακόμα γελώντας με μανία.
Την απέφυγα έριξα μια χειροβομβίδα καπνού, θυμόμουν την τοποθεσία του, η βολή από τον Ψίθυρο του έσκασε, στοχεύω προς το μέρος της και ακούγονται κραυγές, «Τα κατάφερα, σκότωσα έναν αρχάγγελο» είπα χαμογελώντας, «έμειναν άλλοι 11».


7 Βολές ακούστηκαν ακριβώς κοντά μου, η μια με πέτυχε στο πόδι, «περίεργο» σκέφτηκα, δεν δέχτηκα ζημία, τι να έφταιγε άραγε, σήκωσα το όπλο μου, εκείνη την στιγμή ακουστικέ μια φωνή, ήταν γνωστή, της γυναικάς μου, ήταν μαζί μου, την ένιωθα, « 70 μοίρες αριστερά» είπε και έριξα προς αυτή την κατεύθυνση, ήταν ακριβώς διπλά μου με το όπλο λίγα εκατοστά μακριά απτό κεφάλι μου. «68 δεξιά», «κινείται προς τα εσένα, ακριβώς πίσω σου» ο ένας μετά τον άλλον έπεσαν, «άλλοι 4 έμειναν» είπα στον εαυτό μου. Βαρούσαν βολές, με πέτυχαν 2 από αυτές, αλλά δεν ένιωθα τίποτα εκτός από ένα τσίμπημα και όταν ακουμπούσαν το πάτωμα απλός ακουγόταν ένας ψήλος ήχος σαν το τσούγκρισμα των ποτηριών.
Ο καπνός από την χειροβομβίδα μου, αυτό πρέπει να ήταν που τις εμπόδιζε, σιγά-σιγά εξαφανιζόταν και δεν είχα άλλη.. αλλά ήξερα ότι όσο διαρκούσε ακόμα έπρεπε να μπω μέσα στο σπίτι η αλλιώς θα τελείωναν όλα εδώ, άνοιξα την πόρτα η γυναίκα μου, μου ξαναμίλησε « 2 ακριβώς από πάνω σου» βάρεσα τον πάνω όροφο 2 φορές σε μικρό χρονικό διάστημα, το όπλο μου διαπέρασε και τόσο χοντρό τοίχο «τι έφτιαξα ο άτιμος» είπα χασκογελώντας.
Ανέβηκα στον πάνω όροφο στόχευσα με το όπλο μου απέναντι όπου βρισκόταν ένας από αυτούς, πατήσαμε ταυτόχρονα την σκανδάλη και εγώ και ο αρχάγγελος, η σφαίρα μου διαπέρασε την δική του και καρφώθηκε στο κεφάλι του.
«1 έμεινε, ο αρχηγός τους» είπα και ένιωσα τον ψίθυρο στο κεφάλι μου, έριξα το όπλο μου, γύρισα αργά, γυρνώντας αντίκρισα χειροβομβίδες καπνού και κρότου λάμψης «με ξανά βοηθά η τύχη όπως φαίνεται» σκέφτηκα, απομακρύνθηκε λίγο και έριξε 1,2,3 βολές προς το σχολείο, ήξερα ότι το όπλο τους, χωρούσε μέχρι 4 πυρομαχικά.
Δεν έριξε την 4η βολή, θέλησε να την κρατήσει για μένα και πριν μιλήσω για να του αποσπάσω την προσοχή με σταμάτησε λέγοντας μου «Μη διανοηθείς..» βγάζοντας αργά την μάσκα του και έχοντας το όπλο του στραμμένο προς τα έμενα.
Το ήξερα αυτό το πρόσωπο, ήταν γνωστό.. μα δεν μπορεί..!
«Σ-Σε είδα να εξαφανίζεσαι, πως έγινε, πως είναι δυνατόν να είσαι ζωντανός;»
«Μα.. πατερά.. ήταν όλα μέρος του σχεδίου, εσύ φταις που έγινα έτσι!» Γέλασε..
Άρχισε να φωνάζει με έναν απειλητικό τόνο στην φωνή του, φαινόταν ότι θα πατήσει την σκανδάλη ανά πάσα στιγμή.
Πείρα το μαχαίρι από την ζώνη μου, το έδειξα στον υιό μου λέγοντας του «Αυτό σου ανήκει, πριν 3 μέρες έγινες 20.. ορίστε το δώρο σου, υιέ μου.»
Δεν έδειξε κανένα ίχνος συναισθήματος




Έπρεπε να σκεφτώ και να δράσω γρήγορα, δεν ήταν πια το ίδιο χαμογελαστό παιδάκι που μεγάλωσα, πέταξα το μαχαίρι στο σημείο όπου βρίσκονταν οι χειροβομβίδες πηδώντας ταυτόχρονα, βάρεσε την τέταρτη βολή , πέτυχε το αριστερό μου χέρι, εξαφανίστηκε και έγινε μια δυνατή έκρηξη στο τοίχο.. δεν έσκασε πιο νωρίς η χειροβομβίδα, ο καπνός εξαπλώθηκε στο δωμάτιο σηκώθηκα και με τις τελευταίες μου δυνάμεις ετοιμάστηκα να βαρέσω προς το σημείο το όποιο στεκόταν, τελευταία στιγμή άλλαξα την πορεία της γροθιάς μου και γύρισα από πίσω μου, τον πέτυχα με όλη μου την δύναμη, ήμουν εξαντλημένος, ζαλίστηκα και έπεσα κάτω ακούστηκε το γέμισμα του όπλου και μια βολή, όταν άρχισε να φεύγει ο καπνός παρατήρησα αίματα στους τείχους, και το σώμα του υιού μου να λείπει.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα ένα γάβγισμα έξω από την πόρτα του δωματίου.
Αυτά τα κόλπα είναι όσο παλιά όσο ο γέρος σου μικρέ.




Δεν μπορώ να πω ότι νίκησα αλλά ούτε ότι ηττήθηκα!
Το μόνο σίγουρο είναι ό,τι τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Όσο για το ποιος είμαι εγώ και τι δουλεία κάνω;
Ποτέ δεν ήθελα να γίνω πληρωμένος δολοφόνος... πάντα ήθελα να γίνω φούρναρης, ναι, φούρναρης!