|《FORCED LOVE》| ( ZIGI FANFACATION)

SEASON 2; 1

25 gündür hastanedeyiz. Ama halen melanie iyileşemedi. Hastane koridorunda yatip kalkiyorduk. 25 gundur evime gitmemiştim. Annem sürekli yanimiza geliyordu. Berbat bir haldeydim. Zayn'ninde benden farkı yoktu. 25 gündür kızımızdan bir umutla iyileşmesini istiyoruz. Doktor odadan çıktı. Gene bir umutla bekliyoduk.

"Bayan malik, bay malik 25 gündür burda bekliyosunuz. Bu davranışınız müthiş birşey. Ama asıl gerçek şu ki bebeğinizi-"

"Hayır , hayır . Bu cümle kaybettik diye bitmemeli sakın hayır!"

Gözyaşlarım sular seller gibi  akmaya başladı. Kaybedemezdim. O daha çok küçüktü. Yapamazdim. Beni birakamazdi.

"HAYIR! OLAMAZ TAMAMI OLAMAZ O DAHA COK KÜÇÜK"

Zayn elleriyle beni tuttu. Gerçekten çökmüş hissediyorum. Hemde tamamen. Şuan tek dayanağım zayn'di. Ağliyodum. Çunki canim aciyodu. Kim daha 1 yaşindaki bebeğini kaybedince ağlamazki.

"Gigi sakin ol. Lütfen. Artik eve gidelim. Biraz uyu ve dinlen hayatım lutfen."

Bu sefer zayn'i dinlemem lazımdı. Asansöre binerek otopark'a indik. Zayn beni arkaya oturttu. 5-10 dakikaya eve varmıştık. Zorlukla arabadan indim ve kapıya yürüdüm. Zayn bagajdan çantaları aldı ve yanima geldi. Anahtarla kapıyı açtı. Yavaşça eve girdim. Hala o kokuyordu. Zayn arkamdan geliyodu. Odamıza çıktım.

"Çantalari buraya koyuyorum. Dinlenmene bak hiçbişey düşünme şuanda tammamı?"

Kafami salladım. Alnımdan öptü ve gitti. Banyoya girdim. Üstümdeki doğum gunünden kalma elbisemi çıkarttim. Makyajımı silmeye başladim zaten pekte ağlamaktan kalmamıştı. Sıcak suyu ayarladım. Küvete oturdum. Sıcak su kaslarımı gevşetirken. Sürekle melanie aklima geliyodu. Kızım. O öldü. Hemde kollarımda. Ve ben hiçbirşey yapamadım. Evet yeniden bir çocuğumuz olabilir. Ama ilk çocuğumuza bakamadik. Ve o öldü. Suyun sıcaklaşmasıyla küvetten çıktım. Havluma sarildım. Banyodan çıkıp dolabımin önüne geçtim. Bir kot şort ve birde bluz çıkarttım.
Iç çamaşırlarimi üstume geçirdim. Ama duyduğum sesle duraksadım. Aşağidan bağırma ve birseylerin kırılma sesi geliyodu. Üstümu giyme telaşına girmeden koşarak aşağı indim. Zayn'di.

"OLAMADIM! KIZIMI KORUYAMADIM!"

Eline ne geçiyosa yere atiyodu.

"Zayn!."

"Koruyamadim! Kendi kizımı! Igrenç bir babayim!"

Yanina yaklaştım. Elini tuttum. Duraksadı.

"Zayn. Lutfen yapma."

Zayn'i ilk defa ağlarken görüyordum.

"Dayanamiyorum. Ben iyi bir baba olamadım. Kızim öldü. Daha 1 yaşındaydı."

Zayn duvara yaslanip yere çöktü. Yanına oturdum.

"Zayn sen hayatimda gordüğüm en iyi babasın. Umudumuzu kaybedemeyiz. Bir daha çocuğumuz olabilir ve ona daha iyi bakabiliriz. Lutfen boyle yapma toparlanmalıyız."

Guzel ela gözleriyle bana baktı.
Biraz durduktan sonra dudaklarima yapıştı. Çok yumuşak ve kirılicak bir eşya gibi öpuyordu.

"Seni seviyorum zayn."

"Seni asla kaybedemem gigi."

Her pazartesi yeni bolumle karşınizda olucaz. Yorum ve votelarınızi bekliyorummm zigi ailesi❤