Tükenmez Günlük

1.

Canım her yandığında anlatsaydım eğer, şu an bu satırları yazıyor olmazdım.

Hayatta birilerine söylediğimiz bazı sözler vardır. Bizim içimizden bir parça koyarak söylediğimiz ama okuması gereken insanın okumadığı bazı sözler. İçimizi çürüten şarkılar vardır. Dinlerken onu hayal ettiğiniz şarkılar. İnsan sonradan fark ediyor, şarkının sözüne ya da müziğine odaklanan insanın arasında dağlar kadar fark olduğunu. Sözleri dinlemek midir acı olan? Yoksa o sözlerin içinde kendini görmek midir? Bilemiyorum. Bir süre sonra fark ediyorsun ki sevdiğin insanların ağzından çıkacak iki basit kelime bile bir an canını yakabiliyor. Onlar içindekileri bir bir döküyorken, içimiz tuz buz oluyor da sesimiz çıkmıyor. Sende biliyorsun ki kelimelerle kolaydır kalp kırmak. Ağzından çıkmaz belki ama içinde bir yerlerde birikmiştir söyleyemediklerin. Onları bazen birkaç satırda ararsın, bazen bir şarkı sözünde, belki uykuya dalarken hayallerinde. Ama her insanın kaybettiği birkaç söz varmış. Ben satırlarca kaybettim. Belki de satırlarca yazsaydım size yine de beni anlamazdınız. Anlamak için uğraşmazdınız. Ben sizin için sadece otobüste karşınızda oturan ve bir durak sonra inecek olan kişiydim. Ya da kaldırımda yürürken göz göze geldiğiniz, hakkında birkaç iyi yada kötü şeyler düşündüğünüz kişiydim. Bir insanı anlamak için hayatınızın baş ucuna koymanıza gerek yok. Herkesin bir kaybettiği kısmı varmış. Öyle birini kafasını cama yasladığında da anlarsınız. Yeter ki anlamak isteyin.