Give Me Love

Chapter 1

«Νάντια!!! Ευτυχώς που το σήκωσες. Τόση ώρα σε παίρνω τηλέφωνο, γιατί δεν απαντάς;» λέει η Annie στο τηλέφωνο. Ειλικρινά, δεν το άκουγα.
«Annie, τι θέλεις; .Είμαι στο δρόμο, είναι κάτι επείγον;» απαντάω βαριεστημένα στην ανόητη αδελφή μου.
«Ο Anthony αφέθηκε ελεύθερος, Nadia. Ζήτησε έφεση από το δικαστήριο και το δέχτηκαν.» Νιώθω τα πόδια μου να μην με κρατάνε πια σε ισορροπία .Πως είναι δυνατόν, να τον άφησαν ελεύθερο μετά από όσα μου έκανε; Δεν το πιστεύω...
«Nadia είσαι εκεί;. Το ξέρω  ότι έχεις αναστατωθεί, μήπως θέλεις να περάσεις από το σπίτι μου; .Ζήτα από τη δουλεία μία μέρα άδεια και έλα .Σε παρακαλώ» ψιθυρίζει η Annie. Ακούω τον φόβο της από το τηλέφωνο.
«Όχι, απλώς δεν το περίμενα. Πρέπει να πάω στη δουλεία μου, αλλιώς θα με απολύσουν! Annie δεν ξέρω αν θα-----» Εντελώς ξαφνικά νιώθω να βρίσκομαι στο έδαφος. Πως έγινε αυτο;. Προσπαθώ να εστιάσω τα μάτια μου όταν αντικρίζω έναν άγνωστο από πάνω μου. 
«Δεσποινίς είστε καλά; Εμμ, Συγγνώμη που έπεσα τόσο άτσαλα πάνω σας.. Μήπως χτυπήσατε;» μιλάει με αγχώδη τόνο.
«Εμμμμ, ναι είμαι καλά .Μάλλον αφαιρέθηκα, Δεν νιώθω πουθενά πόνο.» λέω ξέπνοη από το πόνο. Είμαι ακόμα πεσμένη στο πεζοδρόμιο. Ανασηκώνεται, ισιώνει την πλάτη του και απλώνει το αριστερό του χέρι προς τη μεριά του. Χωρίς σκέψη, πιάνω το χέρι του και εκείνη τη χρονική στιγμή νιώθω έναν ηλεκτρισμό να διαπερνάει το σώμα μου .Σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι μπροστά του. Τότε είναι που τον παρατηρώ. Ψηλός, φαίνεται γυμνασμένος, με ατημέλητα καστανά μαλλιά και αυτά τα σμαραγδί μάτια...Σίγουρα είναι γύρω στα 25.Νιώθω ανίκανη να μιλήσω από την εμφάνιση του. Τον κοιτάζω στα μάτια και ψελλίζω ακόμα σοκαρισμένη από το συμβάν «Ευχαριστώ» λέω χαμηλόφωνα.
Με κοιτάζει και σκύβει να πιάσει τη τσάντα και το -δυστυχώς σπασμένο κινητό- μου. «Να υποθέσω πως αυτό είναι το κινητό σας;»Έντρομη κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Με τρεμάμενα χέρια το πιάνω από το χέρι του αποφεύγοντας να ξανανιώσω τον περίεργο ηλεκτρισμό.
«Πρέπει να φύγω, κύριε. Ειλικρινά ευχαριστώ για την καλοσύνη που μου δείξατε.» λέω σε αυτόν τον ελκυστικό νεαρό. Νομίζω πως θα βουλιάξω.. Οπισθοχωρώ και τότε νιώθω να πιάνει το χέρι μου γυρίζοντας με προς το μέρος μου.
«Το όνομα σας, δεσποινίς;» Τονίζοντας το ''δεσποινίς''. 
«Nadia.»Απαντάω βιαστικά.
«Το όνομα μου είναι Jason. Χάρηκα για την απροσδόκητη γνωριμία, Nadia.» απαντάει και ένα είδος χαμόγελου σχηματίζεται στα χείλη του. 
«Παρομοίως.» λέω και του χαμογελάω. Είναι ανάγκη να φύγω. Γυρίζω το κεφάλι  μου και καταλαβαίνω πως ο κόσμος λίγο πολύ μας κοιτάζει .Παίρνω την απόφαση να φύγω και το πραγματοποιώ τελικά. 

Φεύγοντας αναθεωρώ τι έγινε προ λίγου και ξεφεύγει από τα χείλη μου ένα είδος χαχανίσματος. Είναι πανέμορφος.. Σκέφτομαι τα πράσινα μάτια του να με καρφώνουν και αναστατώνομαι.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ !  μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου. 


«Νadia. Επιτέλους ήρθες! Που ήσουν βρε;» απαντάει σαρκαστικά η Judie .Η Judie είναι η καλύτερη μου φίλη εδώ και 4 χρόνια. Είναι η μόνη έκτος από την οικογένεια μου που ξέρει για το βιασμό μου.
«Άσε με να χαρείς, Judie!» της απαντάω.. Αμέσως καταλαβαίνει πως κάτι γίνεται. Περιληπτικά, της εξηγώ για την έφεση που έκανε ο Anthony, τη γνωριμία με τον Jason....
«Jason;; Καλά και εγώ έχω πέσει στο δρόμο αλλά κανένας δεν φιλοτιμήθηκε να με βοηθήσει! Όλοι είναι γουρούνια.» λέει κατσουφιάζοντας. Την κοιτάζω με κάπως πληγωμένο ύφος.
«Όλοι εκτός από αυτόν.» της απαντάω κλείνοντας το μάτι. 

Σχολάω κατά τις 3.30 και φτάνω εξαντλημένη στο διαμέρισμα μου. Ανοίγω την πόρτα, βγάζω τα κουραστικά ψηλοτάκουνα και πηγαίνω προς το μπάνιο. Ανοίγω το νερό και  αφήνω να γεμίσει η μπανιέρα. Μέσα σε λίγα λεπτά βυθίζομαι στο καυτό νερό.. Οοο, πόσο μου αρέσει αυτό. Οι σκέψεις κυριαρχούν το μυαλό μου και το μόνο που συνειδητοποιώ είναι πως ο Anthony είναι ελεύθερος.