PROLOGUE
Pag-ibig nga naman ,walanag pinipili.Pag natamaan yun wala nang atrasan.Ewan ko kung bakit masakit pero at the same time masaya.Minsan nakakabaliw at nakaka-overdose sa kilig.Pero bakit ang sakit ramdamin na siya ay hindi pwedeng maging sayo.
Oo nga sabi nila pagmahal mo ang isang tao dapat marunong kang magparaya o di kaya mag let go.Pero bakit ako maglelet go pag ang sasalo sa kanya ay di karapat dapat para sa kanyang pag-ibig.Ayoko siyang saktan,ayoko siyang iwan pero ayoko rin na maging wasted ang buhay ko at napapagod rin ang tao sa pagpapakatanga sa taong nagpapakatanga rin sa iba.Gusto ko siyang iwan para malaman niya kung ano ako sa buhay niya.Eh bakit ang hirap?Ginawa ko naman ang lahat diba?Nagpaka-tanga na ako hindi pa ba ba yun sapat.Ang hirap pala magmahal .Sa una lang yung masarap at masaya pero pag nasa gitna na iiwan ka na lang bigla sa ere at sobrang nasasaktan sa nangyari.
Diba okay lang masaktan para sa taong minamahal?
