Hurt. [DUTCH]

Chapter 1.

Pov Elizabeth,
Confetti vliegt om m'n oren, ik voel dat iemand achter me staat. Ik draai me om en zie Quinten. Hij drukt een kus op mijn mond. 'Happy sweet 16 babe.' Ik glimlach. 'Dankjewel.' Ik zie vriendinnen op me af komen rennen. 'JAAAA ELIES IS 16 GEWORDEN OP KAMP!' De muziek gaat harder en we feesten door tot ongeveer half 3. De volgende dag worden we wakker en is het al best laat. Ik spring met een wat onhandige sprong uit m'n stapelbed. 'Goedemorgen!!' Zeg ik iets te hard. 'Elizabeth. Laat me slapen.' Kreunt Emma. Ik grinnik. 'Sorry!' Fluister ik. De andere meiden grinniken ook. Ik loop door de gangen en loop de kamer in bij alle boys waar ik mee om ga en ook mijn vriendje. 'Goedemorgen boys.' 'Elizabeth ga slapen.' Zegt Tom met zijn halve ochtend stem. Ik voel 2 handen op mijn heupen en voel dat ik naar achter word getrokken. Ik schrik en geef een kleine gil. 'Quinten!' Ik lach. 'Opstaan jongens! Vandaag de terug reis!' Zeg ik terwijl ik naar mijn handen kijk. Er zitten 2 blauwe plekken op. Ik probeer te bedenken waar het van zou kunnen zijn gekomen maar al snel went ik mijn blik naar Tom die onhandig uit zijn slaapzak kruipt. Ik sta op en loop weer terug en zie dat de meiden aan het inpakken zijn. Ik pak mijn grote koffer er bij en klap hem open. Ik gooi een paar setjes kleding die lagen opgestapeld terug in mijn koffer. Verder make-up ik me eerst en krul ik mijn haren. Ik trek een jogging broek met een hemdje aan. Lekker comfortabel! Ik bekijk mijn koffer label. 'Elizabeth Williams. Uit klas 4C.' Ik glimlach en rits mijn koffer dicht. Lena pakt mijn pols vast en kijkt me met een bezorgde blik aan. 'Waarom heb je zoveel blauwe plekken?' Ik kijk naar mijn armen en haal mijn schouders op. 'Je mag het zeggen als je word geslagen.' Ik kijk haar boos aan en trek mijn pols terug. 'Dat je dat zegt over mijn ouders.' Ik loop boos weg. Ik loop naar de ontbijt zaal toe en ik ga zitten aan een tafel. Ik pak een broodje en smeer hem rustig. Emma en Danique nemen plaats recht voor me. Zwijgend kijken we allemaal naar ons brood zodra Lena aan komt gelopen. Ze schraapt haar keel. 'Sorry ik had dat nooi..' ze onder breekt haar zin. 'Heb je je neus gestoten?' Emma en Danique kijken gelijk mijn kant op. 'Je.. je hebt een bloed neus.' Zegt Emma geschrokken. Ik voel aan m'n neus en kijk naar m'n vinger. Het bloed inderdaad. Ik negeer het en eet verder. 'Van een bloedneus ga je niet dood.' Zeg ik snel om hun bezorgde blikken te dimmen. Na het eten sta ik op en breng ik mijn bordje naar de keuken. Als ik weg wil lopen word het zwart voor mijn ogen.

Pov Emma,
Ik hoor een klap. Ik twijfel geen moment en ren richting de keuken. 'HELP, IEMAND HELP!' Roep ik zo snel mogelijk als ik zie dat Elizabeth bewusteloos is. Onze mentor, mevrouw den broek komt aangerend. 'Wat is er aan de ha..' verder komt ze niet zodra ze Elizabeth ziet. Ze heeft nog steeds bloed bij haar neus. 'Bel 112.' Zegt ze terwijl ze me bezorgd aankijkt. Mijn handen trillen. Voorzichtig toets ik 112 in. Ik druk op, 'bellen' en wacht het piepende geluid af. 'Brandweer, ambulance of politie?' Met tranen in mijn ogen en een trillende stem zeg ik zachtjes. 'Ambulance.' 'Hoe kan ik u helpen?' Vraagt de vrouw aan de telefoon. 'Een.. een vriendin van mij is bewusteloos. En het gaat echt niet goed met haar. Ze heeft een bloed neus en allemaal blauwe plekken.' Zeg ik half huilend. 'Heeft het slachtoffer gevochten?' Vraagt de vrouw. 'Nee het is uit het niets.' Even hoor ik de vrouw iets in tikken. 'Als u het adres doorgeeft komen wij er gelijk aan.' Ik geef het adres door en er word opgehangen. Ik laat me in een hoekje zakken. Huilend. Ik hoor Quinten in de verte binnen lopen. 'Emma? Wat is er?' Ik kijk op uit mijn armen. Keuken, Elizabeth. Is het enige dat uit mijn mond komt. Hij rent naar de keuken waar inmiddels een hele groep staat. Niet veel later arriveert de ambulance en word Elizabeth mee genomen. Ik bel mijn moeder. Hij gaat over. Ik luister. 'Met Claudia.' Hoor ik ineens. De tranen schieten in mijn ogen. 'Mama, Elizabeth is mee genomen naar het zieken huis en we weten niet wat er precies is maar ze was bewusteloos en..' verder kom ik niet en ik barst alweer in huilen uit. 'Rustig maar lieverd.' Hoor ik mijn moeder met een rustgevende stem zeggen. 'Ze word goed geholpen in het ziekenhuis. Maak je geen zorgen.'