Hurt. [DUTCH]

Chapter 2

Pov Elizabeth
Ik open mijn ogen. Wazig hoor ik mijn moeder zachtjes huilen. Ik heb mijn ogen op spleetjes en ik zie wazig. Ik herken mijn ouders. Mijn moeder heeft mijn hand vast. Ik open mijn ogen meer en ik zie mijn moeder opschrikken. Ze loopt naar de gang en een dokter loopt mee terug. 'Dus Elizabeth.' Ik ga snel recht op zitten. 'Ja?' Vraag ik actief. Ik zie mijn ouder bezorgd kijken omdat ik zo actief doe maar ik voel me gewoon normaal. Ik kijk wat naar m'n blauwe plekken. 'Die blauwe plekken. Zijn niet, nou laten we maar zeggen normaal. Heb je gevochten of ben je hard gevallen?' Vraagt de dokter terwijl hij wat dingen noteert. Ik denk diep na. 'Nee ik had ze opeens gewoon.' En ik haal m'n schouders op. Hij knikt naar mijn ouders en loopt dan weer de kamer uit. 'Gaan we naar huis of wat?' Vraag ik lachend. Mijn ouders kijken me treurig aan. Geïrriteerd sta ik op en loop ik een beetje rond. Ik zie de dokter die me net had ondervraagd. Hij loopt een kamer in. Ik kijk naar hem. Iemand achter me schraapt haar keel. 'Meisje hoor jij hier wel te zijn?' Ik draai m'n hoofd. 'Mag ik vragen wat die dokter hier doet?' Ze glimlacht lief. 'Natuurlijk meisje. Hij doet de gehele afdeling oncologie.' Ik kijk haar met een vragend hoofd aan. 'Oncologie, ook wel kanker.' Ik trek bleek weg. De vrouw kijkt me geschrokken aan. 'Wat is er?' Ik loop hoofdschuddend terug. Ik plof neer op een stoel en zak onder uit. 'Lies?!' Hoor ik in de verte. Ik kijk op. 'Quinten!' Ik ren in zijn armen. 'Iedereen doet zo somber terwijl ik me top voel. Ik snap er niks van.' Hij kijkt me aan en dan staart hij naar zijn voeten. 'Gaat het?' Ik zucht. 'Ja! Ik voel me kip lekker tjuus. Ik wil gewoon naar huis.' Ik knuffel hem. 'Elizabeth?' Ik draai me om en zie mijn ouders staan. 'We moeten nog even in gesprek we werden net geroepen dat we aan de beurt zijn.' Ik zucht en druk een snelle kus op Quinten zijn lippen. 'Ik hou van je! En het gaat echt goed met me! Ik app je wel als ik thuis ben. Ga maar naar huis.' Zeg ik en ik glimlach. Hij knuffelt me stevig. 'Ik hou ook van jou. Heel veel zelfs.' 'Slijmbal.' Lach ik. Ik loop naar mijn ouders het hoekje om.

'Dus, Elizabeth. We hebben een met een paar artsen naar je toestand gekeken. En je hebt een paar vreemde symptomen die 98% uitwijzen op leukemie.' Ik speel wat met mijn handen 'Nou ik zal wel gewoon die 2% zijn die gewoon wat spastische trekjes heeft.' Mijn moeder tikt me aan om wat aandacht te geven aan de arts. 'We weten het niet zeker maar om het zeker te weten moeten we een stukje beenmerg weg halen om het te onderzoeken. Helaas kan ik niet liegen om te zeggen dat het geen pijn doet. Maar het is niet erg. Je mag huilen.' 'Huilen? Huilen is voor peuters, kleuters. Kleine kinderen. Niet voor meisjes van 16 jaar.'

Ik kijk naar de muren om me heen. 'Je mag op je zij gaan liggen.' Ik draai om zodat ik op m'n zij lig. 'Oke, ontspan je en adem goed in en uit.' Ik adem in en adem ui.. 'AUW!' Gil ik. Tranen schieten in m'n ogen. Na een minuutje of 2 zijn ze klaar. 'Wat ben ik toch een kleuter.' Zeg ik boos tegen mezelf. Een eerder ontmoette vrouw loopt naar me toe. 'Meisje, niet zo negatief over jezelf.' Ze pakt mijn hand vast. 'Je hebt het juist super goed gedaan.' Ik kijk naar beneden en een traan rolt over mijn wang. 'Mijn ouders zijn zo bezorgd terwijl ik me top voel. Ik wil lachen maar mijn ouders kijken dan weer verdrietig.' Ze geeft me een knuffel. Hoewel ik deze vrouw niet ken. Voelt het fijn en veilig.