Jij en jij alleen

11

Laura

Ik stap uit de douche. Ik bind een handdoek om mijn haar. Ik pak een setje lingerie wat ik daarna aan doe. Ik doe een jurkje aan die ik had klaar liggen voor vandaag, het is een peplum jurkje in gewoon zwart. Ik doe mijn make-up op wat bestaat uit eerst een dun laagje foundation, dan teken ik mijn wenkbrauwen strak in en tot slot wat mascara. Meer heb ik niet nodig, ik wil niet op een Barbie lijken.

Ik pak een kettinkje die ik om doe. Ook mijn horloge doe ik erbij om. Ik haal mijn haar uit de handdoek en ik borstel mijn haren uit. Ik föhn het en loop dan de trap af.

Ik zie mijn moeder aan tafel zitten met een krant en een kopje thee. Zodra ze mij hoort aankomen kijkt ze me aan. Haar leesbrilletje zit op het puntje van haar neus. Ik druk haar een kus op haar hoofd. 'Goedemorgen mam!' Zeg ik vrolijk. 'Goedemorgen lieverd. Is Isaac al weg?' Vraagt ze. 'Niet dat ik weet.' Mompel ik en maak een ontbijtje voor mezelf. Ik maak ook een broodtrommel klaar voor school. 'Waar was je gister middag eigenlijk?' Vraagt mijn moeder. 'Bij meneer klootzak.' Mompel ik onder mijn hap eten door. Ik hoor mijn moeder een lachje lozen. Ik lach ook eventjes en drink dan snel mijn glas water op. Ik huppel de trap weer op om mijn tanden te poetsen. Ik hoor beneden de deurbel gaan, Joy. 'Mam!' Roep ik. 'Ja ik zal open doen!' Roept ze terug. 'Hey Joy.' Hoor ik van beneden. Ik poets snel mijn tanden en ga dan snel naar beneden. Ik groet Joy en zeg mijn moeder gedag. Dan vertrekken Joy en ik naar school.

'Hoe was het gister bij Ryan?' Vraagt Joy meteen aan me als we weg zijn gefietst. Ik haal mijn schouders op. 'Normaal, hij deed zelf ook normaal. In het begin niet, maar later deed die gewoon normaal.' Zeg ik simpel. 'In welke vorm normaal?' Vraagt ze. 'Hm ik weet het niet. Een niet-fuckboy jongen.' Zeg ik schouder ophalend. 'Hij deed gewoon normaal.' Sluit ik haar vraag af.

We zetten onze fietsen in de fietsenstalling van de school. Samen lopen we de school binnen. Mila is nergens te bekennen. Ik zie Ryan wel staan, zijn blik is weer als hoe ik gewend ben. De niet normale blik. Ik rol met mijn ogen, het zal ook wel. Ik kijk om me heen en opeens is Joy nergens meer te bekennen. 'Oké?' Mompel ik tegen mezelf.

Ik open mijn locker, maar met een harde klap wordt die weer dicht geslagen door Ryan. Ik schrik op. 'Je liet me schrikken.' Mompel ik. 'Vraag eens of het me boeit?' Zegt hij bot. Opeens weer een hele andere kant van hem. Eén ding weet ik wel, die kant van gister sprak mij meer aan. Ik rol met mijn ogen. 'Wat is er?' Vraag ik zuchtend. 'Je maakt in het tussen uur dat project af en levert hem dan in.' Eist hij boos. Wat heb ik gedaan waardoor hij zo boos moet zijn? 'Het hoeft volgende week pas af te zijn?' Vraag ik geïrriteerd. 'Ik was helder denk ik? Ik zou het maar doen liefje, ik kan boos worden als iets niet tot mijn zin is.' Grijnst hij. 'Noem me niet steeds liefje en wat ga je dan doen?' Vraag ik zacht. 'Ik noem je hoe ik wil liefje en dat zie je dan wel, maar ik ga in ieder geval niks meer aan dat project doen dus ik wens je succes.' Zegt hij eisend en loopt dan weg. Ik voel me redelijk verslagen. Wat zou er gebeuren als ik het niet zou doen? Waarom is hij zo ontzettend boos? Wat heb ik hem aan gedaan? Allemaal vragen schieten door mijn hoofd heen. Ik snap hem echt niet en zo lang ken ik hem nog niet eens.

Zodra het pauze is loop ik alleen naar de kantine. Joy en Mila moesten nog wat regelen voor de opendag en ik wilde niet wachten. Met mijn telefoon in mijn hand loop ik de hoek om. Maar zodra ik de hoek om loop word ik pijnlijk tegen de muur gedrukt. Ik laat mijn telefoon vallen en maak een schrik geluidje. 'Au!' Piep ik. Het is Ryan, natuurlijk! Zijn ene hand naast mijn hoofd en de ander op mijn heup. Zijn lichaam staat strak tegen mij aan geduwd. Ik kan geen kant op.

'Gedaan wat ik van je vroeg liefje?' Grijnst hij. Zijn lippen komen zo dichtbij. Ik hijg een beetje. 'Laat me los klootzak!' Roep ik verbaasd van mezelf dat ik dat zei. Ik word strakker vast gehouden en hij komt nog dichterbij. 'Wat zei je liefje?' Grijnst hij weer. Ik schud angstig mijn hoofd. 'Niets.' Mompel ik. 'Antwoord mijn vraag!' Eist hij met weer zo'n verdomd nare grijns, kan ik die eraf slaan? 'Ja, ik heb het al ingeleverd.' Zeg ik zacht. Hij komt dichter bij mijn oor. Ik verstijf van de zenuwen en kippenvel staat op mijn huid. Wat gaat hij doen? 'Goed gedaan liefje, bespaart je weer een hoop ellende.' Fluistert hij in mijn oor. Ten slotte laat hij een paar kusjes in mijn nek achter. Ik kan niks doen, niet bewegen, niet uithalen, niet praten gewoon niets. Dan loopt hij weg. Ik kom terug naar de realiteit en adem weer. Dat was oprecht eng.