The forbidden vampire prince

1

'Mama, ik wil vliegen. Ik wil vliegen zoals de vogels doen.'

Vroeger hield ik altijd van de winters. Ik speelde uren buiten, in de sneeuw. Ik bouwde samen met de andere kinderen van het hof sneeuwpoppen, iglo's, hield een sneeuwballen gevecht. Het voelde altijd alsof we pas een minuut buiten hadden gespeeld als prinses Jade ons kwam ophalen, en in de keuken warme chocolademelk gaf. Daarna moesten we ons altijd aankleden voor het avondeten dat een half uur later plaatsvond, en dan was de dag altijd weer voorbij.

   Tegenwoordig voelde het alsof de winter eeuwen duurde. Ik was te oud geworden om buiten met de sneeuw te spelen. Er werd nu van mij verwacht dat ik er altijd en overal representatief uitzag, mij netjes gedroeg, en mij bezighield met taken waarvoor, wij vrouwen, volgens de koning voor geschikt waren. Onze taak was volgens hem om onze man van alle gemakken te voorzien. We werden uitgehuwelijkt naar een man die onze families voor ons uitkozen, en mochten geen beroep uitoefenen.

   In de geschiedenisboeken over de sterfelijken, die buiten de paleis muren leven en niets van ons bestaan af weten, las ik over de rechten die vrouwen daar hadden. De mannen van het koninklijke hof hadden het beter dan ons, veel beter. Zij kende wel rechten, en mochten alles doen wat in hun bereik lag. Het liefst zou ik de koning met mijn eigen handen doden, hem vertellen dat wat hij deed fout was, maar daar zou de doodstraf opstaan.

   Zachtjes werd er op de deur van mijn vertrek geklopt. Ik draaide mijn hoofd om en zag daar Moïs staan. Moïs was al vanaf kleins af aan één van mijn beste vriendinnen. We hadden dezelfde interesses, en dachten bíjna overal hetzelfde over; Hoe gek ik het ook vond, Moïs had geen problemen met het regime van koning Allisander. Zij vond het niet goed, maar had er vrede mee dat het nou eenmaal zo was, en zo waren er veel meer vrouwen die er net zo als haar over dachten.

   'Klaar?'vroeg ze poeslief terwijl ze mij met haar grote bruine ogen aankeek. Ze had haar donkerrode haar opgestoken, en droeg een lange jurk in de kleur taupe. Een klein laagje kant liep over de rok, en een roze band liep om haar middel heen. Aan de bovenkant waren de heuvels van haar borsten goed zichtbaar door het korset dat ze onder haar jurk droeg.

   Langzaam maakte ik mijn lichaam los van de bank, en probeerde elegant op te staan met de lange jurk die ik aanhad, die beschikte over een grote rok. Al sinds het vampierras bestaat worden vrouwen geacht om mooie, grote jurken te dragen. Rond de 18e eeuw was dit dan ook bij de sterfelijken in de mode, maar tegenwoordig droegen daar alle vrouwen comfortabele kleding, in tegenstelling tot de vrouwen die tot het koninklijke hof behoren. Alleen bij gelegenheden dat wij het paleis verlieten mochten wij sterfelijke kleding aan.De mannen daar in tegen droegen wel kleding die ook door sterfelijken werd gedragen in het paleis.

   Moïs liep voor mij en begeleide mij door de duizenden gangen die het paleis bezat naar de centrale hal. Vandaag zou de koning bekend maken met wie de kroonprins Ezra zou gaan trouwen. Mijn vader zat in de raad, en had vanwege zijn hoge positie aan het hof voor mij een echtgenoot kunnen vinden met een hoge status. Ik had hem gesmeekt om mij niet uit te huwelijken, maar daar had hij geen gehoor aan gegeven. Ik zou over een paar weken gaan trouwen met prins Fabian, vierde in rij voor de kroon.

   We liepen de troonzaal in, waar het al een drukte van belang was. We liepen de grote houten trap af naar beneden terwijl ik rondkeek over de zaal. De zaal werd gekleurd door de vele kleuren die de vrouwen op hun jurken meedroegen. De meeste vrouwen werden geëscorteerd door hun man. We voegde ons bij de menigte die allemaal wachtte op de woorden van de koning.

   De afgelopen maanden was het steeds drukker geworden aan het hof. Over de hele wereld waren leden van de raad ingevlogen om een oplossing te vinden tegen de opkomende groep rebellen. Sinds een jaar werden er aanslagen gepleegd, met als doel om de koning van zijn troon te krijgen. Ik was voor de rebellen-groep, maar dat al in het openbaar verkondigen kon leiden tot een levenslange celstraf, laat staan als ik mij erbij aansloot. Ik zou mijn vader, mijn enige overgebleven familielid ten schande maken. Hij zou zijn baan moeten opgeven, en zou hoogstwaarschijnlijk ook een straf opgelegd krijgen.

   Het werd stil in de zaal, en de deuren aan de zijkant van de zaal gingen langzaam open. Door de deuropening kwam de koning gestapt, gevolgd door zijn familie. Hij had zes kinderen, vier jongens, twee meisjes. Het jongste kind was negen jaar oud, Mae, en de oudste was Ezra, eenentwintig jaar oud.

   De koning ging op de grootste troon zitten, en zijn vrouw, Nira, ging op de kleinere troon ernaast zitten. Zijn kinderen bleven allemaal netjes in een rijtje naast de troon staan.

   'Geacht koninkrijk, iedereen is vandaag bijeen gekomen voor de bekendmaking wie de gelukkige vrouw is die uitgehuwelijkt wordt aan mijn oudste zoon, prins Ezra. Vanwege de opkomende terreur heeft mijn zoon een sterke vrouw nodig aan zijn zij. Het was dan ook een lastige opgaven om van alle hofvrouwen een geschikte vrouw te vinden, en dat is ons dan ook gelukt. Ik ben verheugd om te kunnen mededelen dat de verloofde van mijn zoon is geworden...Dochter van de leider van de raad-,' terwijl de koning bezig was met zijn zin keek ik geschrokken Moïs aan, haar vader was hoofd van de raad.'Hofvrouw Moïs Morn.'

   Alle ogen werden op Moïs gericht. Moïs keek net zo geschrokken als dat ik was. Zonder dat Moïs daar enig verzet tegen kon maken werd ze naar de tronen aan de voorkant van de zaal gehaald die op podium stonden. Ik zag Moïs voor mij verdwijnen in de massa, en vroeg mij af hoe het mogelijk was dat Moïs hier niks vanaf wist. Ik wist wel dat Moïs prins Ezra altijd al aantrekkelijk had gevonden, maar ik had altijd verwacht dat hij zou gaan trouwen met een hofvampier waarvan de familie ontzettend rijk was, of over veel grond bezat. Nadat de koning weer een korte toespraak hield, kon ik Moïs niet vinden, en stationeerde ik mezelf weer op de bank voor het raam in het vertrek van mijn vader en mij. Ik was blij voor Moïs, maar wist dat ze veel op haar bord zou gaan krijgen. Ik kon even niet denken aan mijn eigen toekomst. Ik kon alleen kijken naar de kinderen die buiten in de sneeuw speelde.