Kanser

2

Medya:Mete
************************
Elindeki zarfı açtı. Kağıda bi göz gezdirdi. Yüzü niye düştü bu adamın yaa.
"Bora Bey neden somurtuyosunuz acaba?"
"E-Ecem Hanım"
"N'oldu"
"Ecem Hanım k-kansersiniz"
********************************
Ne diyo bu adam yaa!! Allah'ım lütfen kabus olsun lütfen... Kanser ne demek ya.
"Ecem Hanım bişey demiyecek misiniz?"
Ben hala mal mal suratına bakıyorum adamın.
Diyebildiğim tek şey
"Kanser mi"
Oldu.Şuan o kadar kötü hissediyorum ki... Bi anda gözlerim karardı kendimi saldım. Sonrası karanlık...
**********************************
Masal
Bora Ecem'e kansersiniz dediğinde kalbimden vurulmuşa döndüm. Hiç bir tepki veremedim. Ecem de hiç tepki vermeden Bora'ya bakıyordu. Bora Ecem'e seslendikten sonra Ecem olduğu yere yığıldı. Bora'yla hemen Ecem'in yanına koştuk. Onu yatağa yatırıp serum taktı.  Ben olayın şokunu atlatınca hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. O benim kardeşim gibi değil o benim kardeşim!! Lakabımın Pollyana olmasına rağmen içimden bir his bu hastalığın iyi bitmiyeceğini söylüyor. Allah'ım sen koru. Bu düşünceler aklımdan geçtikçe ağlamam şiddetleniyo. Bora yanıma gelip bana sakinleştirici yaptı ve biraz uyumam gerektiğini söyledi.
*********************************
Ecem
Gözlerimi açtığımda kolumda serum vardı ve hava kararmıştı. Karşımda Masal uyuyodu. İçeri Bora Bey geldi. Uyandığımı gördüğünde hemen yanıma geldi.
"Ecem nasılsın bi ağrın falan var mı"
Demek ki Ecem Hanımdan Ecemliğe terfi ettim.
"Hayır iyiyim ben"
O sırada Masal uyandı. Ve koşarak boynuma atladı. Bende kollarımı Masal'ın beline sardım.Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
"Benim-ühühü-kardeşim- ühühü-ölmesin- ühühü"
"Ya Masal ne diyosun sen ben hiç ölebilir miyim biz hayallerimizi gerçekleştirmeden"
"Ölmessin dimii"
"Umarım"
Bunu çok kısık sesle söylemiştim. Duyup duymadığından emin değilim. Ölüm hakkında ki konuşmalar yavaş yavaş gözlerimi doldururken kollarımı Masal'ın belinden çektim. Masal'la birbirimize bakarken Bora sessizliği bozdu.
"Ecem ben ailene haber vermedim senin söylemek isteyeceğini düşündüm"
Aileme bunu söylemeyecektim şuan hiç gerek yok.
"Bunu sadece 3 kişi bilicek ben Masal ve Bora"
Masal araya girdi.
"Ne demek üç kişi o üç kişinin
annen baban ve Mete olmalı biz değil böyle birşeyi nasıl saklamak istersin hem sen tedavilere gelmek zorundasın annen raporları istiyecek ne yapmayı düşünüyosun ki sen-"
"Masal bi sus düşündüm ben bişeyler heralde"
"Neymiş o söyle hemen ama ben yalan söylemek istemiyorum ki of Ecem başımıza iş açtın"
"Şimdi Bora sen bana bi rapor hazırla ve orda böyle tehlikeli olmayan ama sürekli hastaneye gelip iğne yaptırmam gereken bi hastalık teşhisi koy bende bu sayede hastaneye gelirim sürekli ve tedavi görürüm"
"Ecem bunu yapabilir miyim bilmiyorum"
"Yapmak zorundasın"
**********************************
Bütün işleri hallettikten sonra Masal'la bi cafeye gidip kahve içtik. Ve bu konu hakkında hiçbir şey konuşmadık. Ben burdan eve gittim. Eve girer girmez annem koşarak yanıma geldi.
"Ecem noldu bişey var mıymış bitanem söyle hadi kızım meraktan çatlatma insanı"
"Anne telaffuz edemediğim bişey varmış tehlikeli değilmiş ama her gün hastaneye gidip iğne yaptırmam gerekiyormuş al bu da raporlar"
"Bu ne ya ilk defa duyuyorum ben bunu neyse iyi bari kötü bişey yokmuş hadi odana çıkta üzerini giyinip yat"
"Tamam anniş"
Diyip yanağına sulu bi öpücük kondurup odama çıktım. Üzerime rahat bişeyler giyip yatağa girdim. Of niye ben hastayım. Ölümle burun buruna yaşamak...Hemde bu kadar çok sevdiğin insan olmasına rağmen. Şimdi ben onlara her baktığımda ölsem nolur diye düşünmekten kafayı sıyırırım. Aman şimdi bunu düşünme Ecem. Uyu. Yavaş yavaş göz kapaklarım kapandı ve derin bi uykuya daldım.
*********************************