Another Love

Hoofdstuk 1

Pov Lauren

"Lauren, sta nou op! Het is half acht!", hoor ik mijn moeder vanuit de badkamer roepen. Ik slaak een zucht. Ik draai me om en open mijn ogen. Ik kijk op de wekker en zie dat het pas kwart over zeven is. Overdrijven is ook een kunst, mam.

"Lauren, wat heb ik nou net gezegd!", zegt mijn moeder geïrriteerd terwijl ze mijn kamer binnenloopt. Ik ga rechtop zitten en open mijn ogen. Mijn moeder doet het rolluik omhoog. Het felle zonlicht schijnt mijn kamer binnen, waardoor ik mijn ogen gelijk weer tot spleetjes knijp. Ik werp een blik op de wekker. Nu is het wél half acht, tijd om op te staan. Ik wrijf in mijn ogen en stap mijn bed uit. Er gaat een rilling door me heen wanneer mijn voeten de koude vloer raken. Ik plof weer terug op mijn bed en sluit mijn ogen.

Gisteren was alles beter. Vierentwintig uur geleden lag ik nog te slapen. Nu moet ik weer naar school. De eerste schooldag na de zomervakantie. Een nieuw schooljaar. Ik ga alweer naar het vijfde jaar van de middelbare school. Het is zo snel gegaan. Het voelt als de dag van gisteren toen ik voor het eerst naar de middelbare school ging. Ik grinnik als ik eraan terugdenk. Wat was ik tóen zenuwachtig. Ik stond die dag al om half zeven op om er op mijn best uit te zien. Vervolgens kwam ik alsnog te laat. Toen vond ik het echt een ramp, nu kan ik er alleen maar om lachen.

Met mijn ogen nog half gesloten stap ik voor de tweede keer uit bed. Mijn voeten zijn inmiddels gewend aan de koude omgeving, waardoor de vloer niet meer extreem koud lijkt. Ik loop naar mijn kledingkast en doe hem open. Wat moet ik aan? Ik kies uiteindelijk voor een witte blouse en een lichtblauwe spijkerbroek met gaten bij de knieën. Ik ga voor de spiegel staan en bekijk tevreden het resultaat.

Ik loop ik de badkamer in, waar mijn moeder met haar make-up bezig is. Zo te zien heeft ze haast, want ze doet alles razendsnel waardoor niks goed gaat natuurlijk. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Hè bah, er zit een enorme pukkel op mijn neus, natuurlijk precies op het puntje. Ik haal mijn concealer tevoorschijn. Misschien kan ik hem daarmee wegwerken.

Na heel wat gepruts en gedoe is het me eindelijk gelukt. De pukkel is nauwelijks meer te zien, eigenlijk alleen als je erop let. Nou ja, dat hoop ik tenminste, want in mijn ogen is het nog steeds het meest opvallende object in mijn gezicht. Ik hoop maar dat dat voor anderen niet zo is.

Nu mijn haar nog. Iedere ochtend vraag ik me af wat ik 's nachts toch allemaal doe. Ik maak altijd een simpel knotje van mijn haar, maar elke ochtend zit het weer los. Met klitten in mijn haar als gevolg. En ik kan gaan zoeken naar mijn haarbandje.

Na een kwartier ben ik eindelijk klaar met het borstelen van mijn haar. Het is al acht uur, ik heb nog tien minuten om te ontbijten. Mijn tas heb ik gelukkig gisteren al ingepakt, anders was ik zeker te laat gekomen. Snel loop ik de trap af. Mijn zusje Isabel zit al beneden.

"Lauren, wil je mijn boterhammen smeren?", vraagt mijn zesjarige zusje. "Tuurlijk", antwoord ik en kijk Isabel glimlachend aan. Ik haal twee boterhammen uit de zak en beleg ze beide met chocoladepasta. Ik stop ze in Isabel haar boterhammentrommel. "Alsjeblieft", zeg ik tegen Isabel. Ze trekt me in een knuffel. Wat is het toch een schat van een kind.

"Doei!", roep ik vlak voor ik de deur dichtdoe. Ik loop naar het schuurtje in de tuin en pak mijn fiets. Ik zet mijn tas op de fiets en doe hem onder de snelbinders. Dan stap ik op en fiets ik weg.

Ik kom net iets te laat aan bij de brug. Mijn beste vriendin Sabijn staat al te wachten. Ze heeft haar hoofd op de rand van de brug gelegd. Zou ze in slaap gevallen zijn? Ze is geen ochtendmens, dus dat zou best kunnen. Ik stap van mijn fiets af en loop zachtjes naar haar toe. Sabijn haar ogen zijn gesloten en haar mond is een beetje open gezakt. Ze snurkt zachtjes. Ik moet mijn best doen om niet in lachen uit te barsten, dit is zo'n hilarisch gezicht. Opeens krijg ik een idee. Met een grote grijns op mijn gezicht maak ik mijn tas open en haal er een flesje water uit. Grinnikend haal ik de dop eraf en giet voorzichtig wat water over Sabijn haar wang.

Sabijn wordt met een gil wakker en schiet overeind. Ze kijkt om zich heen. "Trut!", roept ze als ze mij ziet staan. Ik sta te gieren van het lachen. Sabijn mompelt iets onverstaanbaars en stapt op de fiets. Lachend fiets ik haar achterna.

Na een paar minuten is de eerste schrik van Sabijn weg en begint ze te praten. "Ben jij ook zo benieuwd naar die nieuwe jongen?", vraagt ze. Ik kijk haar vragend aan. "Nieuwe jongen?" "Ja, heb je dat dan nog niet gehoord? Er komt een nieuwe jongen bij ons in de klas. Hij is in de zomervakantie met zijn ouders hierheen verhuisd", legt Sabijn uit. "Echt? Dat wist ik helemaal niet. Spannend!", zeg ik blij. Ik ben nu toch wel heel benieuwd wie hij is en hoe hij eruit ziet. Wat voor type zou het zijn? Een gewone jongen? Een romanticus? Een nerd? Ik zal er zo achter komen. Ik kan bijna niet wachten, ik ben zo nieuwsgierig. Zonder dat ik het doorhad ben ik steeds harder gaan fietsen. "Kan het iets rustiger? Zó leuk is het toch ook weer niet?", zegt Sabijn. "Nou...", antwoord ik. "Misschien wel."