Adım Hira. İyisi mi tam da en sevdiğim isimdir bu. Bu konuda annem ve babama minnettarım. Teşekkürler sevgili ebeynlerim.
Her zaman yenik düştüm; hayata, zamana, insanlara ve ayrıca lanet yağdırdığım okula. Ama bazen de o şükrettiğim kişiliklerle karşılaştığım için minnettar oluyordum harika (!) okuluma.
Her insan bu lise hayatında inişli çıkışlı dönemler yaşarmış, öyle diyorlar her yerde. Fakat ben; o yüzdelik dilime girmiyordum sanırım. Kader günlük hayatımda bana gülmese de -ki gülüyorsa da bu kötü bi cadının gülüşü gibi bir şey olmalı- direniyordum, daha çok yaşamak istiyordum.
İnsanlar hep duymadan, görmeden, tanımadan, bilmeden yaşıyorlar. İşte en büyük insanlık kayıbı; Hoşgörü.
Bu kelime bu lise hayatımda bana hiç uğramıyordu.
"Hira seni, seni, seni gerçekten çok seviyorum. Bunu uzun bir zamandır da söyleyemiyorum."
Yaklaşıyoruz, daha da yaklaşıyoruz. Nefeslerimiz bile birbirimizin yüzüne değiyor. Ama durun bir tuhaflık var.
"Hira! Hira! Uyan artık okula geç kalıyorsun."
O hayallerimi süsleyen yabancı şarkıcı bunları bana neden söylüyordu bu rüya nasıldı böyle?
Birden irkildim. Kim olabilirdi?
"Anne, kaç kere söyleyeceğim anlamıyorum. Ya sevgilimle aşk yaşarken beni uyandırmasana!"
"Özür dilerim Hiracığım. O aşık olduğun gavur şarkıcıyla aşkını böldüğüm için."
Konuşurken kalkmaya çalışıyordum tam ağzımı açarken yorgana sarılı bir şekilde düşmem mükemmel bir zamanlamaydı.
Annem kapıya yaslanmış bir şekilde;
"Allah'ın sopası yok çocuğum." deyip sanki bir müsabaka kazanmış ifadesiyle güldü. Klasik sabah programımız.
Fazla tahmin edilebilir bir şekilde servise geç kalmıştım. Korna patlayacak şekilde kornaya basan servis şoförüne en şirin gülümsememi attım ve servise bindim.
Allahım, başlıyorduk. Telefonuma baktım ve durun bir dakika?! Ne?! Bugün doğum günümdü. Harika, mükemmel, kusursuz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kiralık Bedenler
ChickLitBazen düşündüklerin ve söyleyemediklerin arasında ufak bi' çizgi olur. Benim bu çizgim sandığım kadar ufak değildi'
