Yatakta annemin dediklerini düşünmeye başlamıştım.Gözlerim hiç kıpırmadan sadece geleceğimi düşünüyordum.Hayatıma çabucak giren ve aşık olduğum çocuğu nasıl bırakıpta İstanbul'a geri dönebilirdim ki.Onu çok seviyodum.Tam kendimizi toplamışken bu olay tüm hayatımı altüst etmişti.Annemle konuşmalıydım.Saat 4 olmuştu,zaman geçmiyordu.Aslında zenginken hiç bu kadar mutlu olmamıştım.Telefonum çaldı arayan Güney'di.Telefonu açtım.Bana neden hâlâ uyumadın ışığınız yanıyo dedi.Ona durumu anlatamazdım.Uykum gelmiyo dedim.Aşağı in dedi.Ses çıkarmadan aşağı indim.Aşağıda her zamanki yakışıklığıyla. Güney duruyordu.Nasıl her zaman yakışıklı olmayı beceriyordu.Bana sarıldı.Ona sımsıkıca sarıldım.Aşağıdaki kafeye gittik.Güney; biliyormusun ben hiçkimseyi senin kadar çok sevmedim dedi.Ben cevap veremedim gözümden bir yaş geldi.Güney eliyle yaşımı silip bunlar benim için çok değerli dedi.Yanağıma bir öpücük kondurdu.O an benim en sevdiğim andı.Birlikte deniz kenarına gidip güneşin doğuşunu izledim.Herşey olduğundan çok daha güzel gidiyordu.Bi an içime kötü bir his geldi.
