Ayşe annesini hatırlıyor.Evet yüznde canlanıyor.Ama onu hiç sevmiyor.Görmek istemiyor.Annesi onu aramakta .Gece gündüz demeden ağlıyor bağırıyor.Ama pes etmiyor.Vazgeçmiyor kızından.Kendini tokatlıyor hergün.Hatta kendini öldürmeye bile çalışmıştı.Kızını annesine emanet etmişti.O bu acıya dayanamıyordu.Hıç kimsenin bilmediği bir yere gitti.Orada kimsecikler yoktu.Bir mektup yazıyordu"bu mektubu kızım okusun istiyorum.Kızım seni çok seviyorum.Senden çok özür dilerim.Annen seni aramakta.Bilmiyorum bu mektubu kaç yaşında okursun.Ama bilki annen sana bilerek yapmadı o kötülükleri.Babanı çok seviyordum kafam felan dağıldı.Lütfen beni affet.Sana anlatacaklarım burada bitmedi .Ama ağlamaktan yazamıyorum.Keşke seni bir kerecik daha koklayabilsem .Biliyor musun daha bebekliğinde kullandığın şeyleri saklıyorum." demişti annesi mektupta.Mektubu öptü ve biryere koydu. Oradaki masanın üstüne çıktı ve bir çığlık sesi gelmesiyle herşey bitti.Kadın kendini asmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR MİNİK KIZ ÇOÇUĞU😔
RandomBu hikayede 4 yaşlarında bir kız çoçuğundan bahsedeceğim
