layık olamadım sana
başarılı olamadım baba affet....
hep yaparım sandımher zaman başarırım senden aldığım güçle
ama yapamıyorum artık, olmuyor, başaramıyorum
başından başladığım hiç birşeyin sonu gelmiyor artık...
yaşıyorum ama ne şekilde ben de bilmiyorum.amacım yok ki ona ulaşmak için araçlarım olsun artık sıkıldım yoruldum
sen varken hiç böyle şeyler olmazdı
seni suçladım asırlar boyunca her şeyin sorumlusunun sen olduğunu düşündüm hep
affet beni
yalnızım her zamanki gibi ne annem yanımdaydı ne abim tek başıma kaldım kimse sevmedi hep dışlandım
çok zaman oldu birilerine ihtiyaç duymayalı ama artık eskisi gibi olamıyorum
kaybetmemek için kimseyi bir şans daha verirdim herkese. artık saymıyorum insanlara verdiğim şans sayısını ama her şeye rağmen yitiriyorum teker teker
tiksiniyorum bazen. birileri ailece çıktıkları tatillerden bahsederken ağlamamayı öğrenemedim.
gerçek şu ki senin dünyana sığamadık biz ne annem, ne güne ne ben...sen hep kendi içinde yaşadın. belki bunca zaman senin gibi olmaya çalıştım yalnız ama güçlü. kimseye her şeyimi anlatmadım. kimse tam olarak anlayamadı beni. belki bu yüzden çok yüzeyselleştirdim diyalog sınırlarımı. kimseye senden bahsedemiyorum artık. o kadar özelsin ki beynimin içinde birileriyle paylaşırsam bi şeylerin değişeceğinden korkuyorum belki de...
Fotoğrafımıza her baktığımda daha eskimiş bir ben olarak görüyorum
seni sorduklarında susuyorum cevap veremiyorum bi insan babası soruşduğumda utanırmı yanılmadığımı söyle bana.
seni rüyalarımda hep bir yerlerden çıkıp gelmiş olarak görüyorum. nerdeydin bunca sene?
kaybediyorum baba yokediyorum bitiriyorum arada kendim de bitiyorum alt tarafı her gün biraz daha eriyorum kimse farketmiyo gerçi kimsenin umrunda değilim
hep gülmeyi öğrenmiştim senden koşullar ne olursa olsun artık her gün yolunda gitmeyen şeylerin sinir bozukluğuyla ağlıyorum
biriktirmeyi değil harcamayı öğrenmiştim senden kendi benliğimi bozduruyorum artık harcayacak bir şeyim kalmadığı içiin
16yaşındayım. 5senedir yokluğuna alışmaya çalışıyorum
izinden gitmek adına kötü huylarını mı örnek alıyorum bilmiyorum ama senin kadar dayanıklı değilim baba daha şimdiden ölmek için dua ediyorum
bir mucize olsun sesizce öleyim kimse bişey duymadın saçma!
inanmıyorum ki böyle şeylere ben yoktan var etmeye alışkınım yıllardır zaten
ellerim üşüyor burnum üşüyor ısınamıyorum hiç bir şekilde.kimseyle paylaşmak istemiyorum artık hiçbir şeyimi... senin dostluğunu başkalarında arıyorum zaman zaman. ama hayır yine kimseyle paylaşamıyorum kendimi açık değilim net değilim vazgeçiyorum hemen çünkü biliyorum ki sanal kişilikler boşluğunu dolduramaz...
birileri gelecekten bahsediyor.gelecek? alışkın olmadım zaman kavramı gelicek hiç gelicekle doğru düzgün hayal kurmadım çünkü kurdurtmuyolar ölücem diye umuyorum çünkü bu kadar da güçsüz oldum
beni sonuna kadar bir tek sen dinlersin baba biliyorum başkalarına anlatmaya çalıştığımda duymak istemediklerini biliyorum aslında sanırım suskunluğum da bu yüzden ya
çok yoruldum başkalarının hayata gözlerini yeni açtığı bu yaşta. çok yaşlandım tükendim. mücadeleye değer bi şey kalmadı hayatımda.
daha öğrenecek ne var ki? tükettim hepsini.
rahat mıyım? hayır!
daha ne kadar açıklayabilirim ki?
gittiğin günden beri yarım bi insanım eksik yaşıyorum
boşluğunu doldurmaya çalıştığım herkes senin yerine belki koyabilirim dediğim herkes ruhumda daha büyük bir delik açtı. Bi nidam farklıydı oda gitti oda beni sen gibi sesizce bırakıp gitti onu çok özlüyorum baba bi insan görediği kişiyi nasıl özler
banaysa bütün bunların ardından, yalnızca ağlamakla dolu
anlamsız bir hayat kaldı senden en büyük miras ne oldu biliyormusun bana neyi bıraktığının farkında değilsin bana kimseye güvenmemeyi bıraktın
başaramadım baba, affet !
senin kızın böyle olmamalıydı...
