"Neden aşkta her zaman acı çeken taraf ben oluyordum?" Bu soruyu kendime binlerce defa sormuş ve binlerce defa aynı cevabı almıştım
"Çünkü safsın."İç sesim bile beni saf buluyordu. Ama ben saf değildim sadece ona çok aşıktım.Ama bu aşk tek taraflıydı.Artık alışmıştım bu acıya.Bu karamsar düşünceler içinde boğulurken kuzenim Damla beni o karanlık sulardan kurtardı.
-"Kızım iyi misin? Yarım saattir Osman a bakıp duruyorsun.Artık nasıl baktıysan kediye kıçına vura vura koşup odadan çıktı." Sona doğru dediklerine gülmüştüm.Osman a kendimi affettirmeliydim ama şimdi değil çünkü şimdi Damla yla beraber dışarı çıkıp okul için gerekenleri alcaktık.Okulların açılmasına kısa bir süre kaldığı için alışveriş yapmamız lazımdı.
Artık lise 2 ye gidecektim.Heycanlımıydım? Hayır.Yine aynı sınıf yine aynı kırgınlıklar ve yine acı.Bana göre okul güzel birşeydi.Derslerim iyidi,iyi arkadaşlarım var.Ama o okulda o da vardı.
Dışarı çıkmak için hazırlanmıştım.Damla yı bekliyordum.Onla aynı okuldaydık ama sınıflarımız farklıydı.O 9.sınıfa gidiyordu.Odamdan çıkıp merdivenlerden indim.Solonda Damla yı bekliyordum.Tabi benim aptal olan kalbim her boş zamanda onu düşünüyordu.Bir kaç "saat" bekledikten sonra Damla solana geldi.Gerçekten bu kızı anlamıyordum.İçerde badanamı yapıyordu? Neden bu kadar çok hazırlanıyordu ki? Sadece okul için alışveriş yapıp geri döncektik.
Evden çıkıp alışveriş yapmak için bir taksi çağırıp yola koyulduk.
...
