De burgerwacht

Proloog

Vuur. Bloed. Tranen. Dat is alles wat ik me van die dag kan herinneren. Soms als ik mijn ogen sluit, hoor ik nog steeds hoe mijn volk gilde. Schreeuwen van pijn. Schreeuwen van afschuw. Schreeuwen van verdriet. Mijn ouders denken nog steeds dat ik getraumatiseerd ben, maar daar denk ik anders over. Hoe afschuwelijk de plundering van Osei ook was, het heeft geleid tot de keuzes die me hebben gemaakt tot wie ik nu ben en in een zekere zin ben ik de goden daar dankbaar voor.
     Zeker, ik heb veel verliezen geleden. De dood is bijna een soort vriend van me geworden. Ik heb pijn leren kennen zowel mentaal als fysiek. Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Al die dingen hebben me echter ook sterker gemaakt. Daarbij heb ik nieuwe mensen leren kennen. Ik ben opgegroeid tot een Beschermster van het Rijk. Ik kan een verschil in de wereld maken. Ik leef in weelde met mijn man en ben nu zwanger van mijn eerste kind.
     Het heeft lang geduurd, voordat ik over alles wat er tot dusver in mijn leven is gebeurd kon praten. Nu ben ik het echter aan mijn kind verschuldigd te spreken. Als ouder heb je slechts één taak en dat is je kind op te voeden, zodat het uiteindelijk in staat is om zelf voor het goede te kiezen. En hoe kan ik dit beter doen dan door het te vertellen wat mama allemaal uit naam van het Goede gedaan heeft? Alle slechte dingen en alle goede. Alle tijden waarin ik rotsvast was en alle tijden van twijfel. Ik wil dat mijn kind les kan halen uit deze geschriften. Ik wil dat het niet de fouten maakt, die ik heb gemaakt, zodat hij of zij op een dag uitgroeit tot een beter persoon dan ik ooit was. Want uiteindelijk is het toch waar wat ze zeggen: eind goed, al goed.