sabah 6 gibiydi. alarmım çaldı. hemmen uyyyandım ve saçımı ördüm sonra aşağı indim. onca domates bensiz ezilmeyecekti. ailecek bir salça şirketinin fabrikasında işçiyiz. domates ezmek bizim için bir yaşam tarzı, anlatabiliyomuyum kapiş. sonra kendime bir ekmek çıkardım ve salça sürdüm. yedim. güzeldi. bu kısım önemli değil. hemen gidip ayaklarımı domates kokulu sabunla yıkadım ve ayaklarımla domates ezmeye koştum. abim benim kadar olmasa da iyi biriydi ama bana çok vuruyo neyse. "bir uyanmadın çomar şimdi iki katı çalışçaksın dedi". tmm dedim olsun. nyse işte ezmeye başladım. sonra aklıma geldi ki bugün salı. yani şirket ceo su bizi görmeye gelicek. dedim kendime aman aman ben nabdım güüüzel görünmem gerekiyordu. sonra çıkmaya çalıştım domateslerin içinden ama ayağım kaydı ve 2 metreden aşağı düştüm. acıdı çok acıdı hatta galiba kafamı vurmuştum. sonra bir iki çift parlak siyah ayakkabı gördüm. dedi ki slm iyimisin yukarı bi baktım allam,, oydu. Kel kafası sıcaktan çikkolota fondüsü gibi ter döküyordu ve kıpkırmızıydı. gözleri çimen yeşili gibiydi. ben de kızardım çünkü böyle bişi görmedim kaderim olmalıydı bu adam. hemen fırlamaya çalıştım ama beceremedim donumu keçi kemiriyordu... utandım ama o takmadı. dedi ki "senin yerine ben yaparım sen dinlen bakalım" hemen pantolonunu çıkardı altında paçalı bir don vardı. çorapları domates desenliydi. çıldırmak üzereydim bu ne tarz bu ne moda. şükrettim. sonra leğene çıktı çorapları hala ayağındaydı ve ezmeye başladı. hepimiz kudurduk çünkü bizim 4 günde yaptığımız işi 1 dk da yaptı. hem de çorabıyla. alkışlamaya falan başladık efsaneydi. aşağıya indi çoraplarını çıkardı. ağzımı konuşmak için açtım ama çorapları ağzıma tıktı ve şşş dedi. "yine görüşücez". abim kıskanç annem bakakalmış babam da domates eziyordu. Hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Onu tekrar görmek için can atıyordum. sonra kafama şaplak yedim. çorapları belime bağladım ve çalışmaya devam ettim. dünyanın en güzel günüydü...
