Karanlığın içine hapsolmuştu bakışları daha ötesini göremiyorum diyordu kız
O an tüketmek istedi kendini yeşil çimenlerin üzerinde gecenin ayaz soğuğunda ayın gözlerine vuran ışığın altında
Hiç bir şeyden emin değildi
Arkasına baksa koca boşluklar
Önünü dönse aşağısı uçurum
Tutunamiyordu artık , tek bildiği içindeki karanlıktan kurtulup aydınlığa yürümekti
Bir kez daha yenilemezdi
Çünkü şimdiye kadar bin defa yenilmişti
Şimdi bu soğuk ayazda yeşil çimende gözleri donuklaşmaya
Göz kapakları ise yavaşça kapanmak üzereydi
Biliyordu eğer kapanırsa gözleri sonsuz bir uykuya dalacaktı
Ve kızın gözleri kapandı.
Son bir kez ay ışığında aydınlığı gördü
Sonra sonsuza dek uyudu..
