Bir insan gözlerinin varlığından bu kadar mutlu olup aynı zamanda bu kadar utanç duyabilir mi? 5 dakika öncesine kadar pencere kenarına tünemiş şarkı söyleyen bir kızken sonrasında adeta leylaya dönüştüm. Pollyanna edasında merdivenlerden atlayacakken, bir çift mavi göze takılıp merdivenlerden yuvarlanabilirdim. Bu çocuk nasıl olur da bizim okulda olurdu ki? Mavi gözler, sarı saçlar...
İlk önce neye uğradığımı şaşırdım dışarıya koşuşum okuldakileri yangın var galiba hallerine soktu ve bi an için mutlu oldu zavallılar...
Kızlara Eminem'i sollayacak kadar hızlı gördüklerimi anlattım çocuğun adını öğrendim. Tavlamak mı "O çocuk bana bakmaz" Yine de sesini duymak bile yetecekti o an. Evet aptal bi kızım ama hayaller yersiz o çocuk bana bakarsa ya kayıp düşmüşümdür ya da yanımda güzel br kız vardır belki de sadece olağan tuhaflıklarıma gülüyordur.
Arkasından "yanımışım o çocuk bana baktı" diyeceğimi zannetmeyin çünkü o çocuk gereçekten bana bakmadı :D
Her neyse o çocuk o gün ünlendi etrafı ışığı gören sivrisinekler gibi kız dolup taştı, hayır yavşayacaksınız neden bugün? Zaten yeterince aşağılandım, onun mavi gözlerinin yanında benim toprak çarpmışçasında duran kahverengi gözlerim.
Belki de arabanın önüne falan atlamalıydım beni farkestmesi için... Evet ben çok zekiyimdir, okul bahçesinden hep araba geçer zaten...
O gün o çocukla kafayı bozmuştum ama "benimsin olum" derdim yoktu. O kadar da deli değilim, yani sadece ertesi gün evini bulmam delilik olmuyor değil mi? o_O
