Her insanın içinde kaybolduğu bakışlarında o damlalarla düştüğü bir an vardır. İşte o an. İşte içinde kaybolduğum. Camın kenarında oturan dünyanın bedenine yavaş yavaş inen damlalarını izleyen bir arap kızı olmak isterdim, düşüncelerimi hayallerimi yazan bir yazar bazende. Yağmur, hayallerimin tükenmeyen tacı. Pişman olmak için ne kadar vakit ayırıyoruz kendimize? Bir kahve alıp, cam kenarının yanına geçmek yerine. Şairliği geçtimde sen kadını şiir bile edersin damlaların da. Ne demiş yazar,
Özlemeye yetemediğim bilmeye duyamadığım
Sus payımsın...
