Me Before You

7

ვუბინს ვეხუტებოდი და თან მოგონებებს ვიხსენებდი
ვერ წარმომედგინა რომ ვერ ვიცანი
ბევრი ვიცინე..
კარგი დრო იყო როცა პატარა ვიყავი  არაფერზე ვღელავდი მის შემდეგ ბევრი რამ მოხდა რამაც წამართვა უნარი ვიყო გულწრფელად ბედნიერი
-ჰიოეუნ.. მამაშენს რა დაემართა?
-გრძელი და საშინელი ისტორიაა
კარგი თუ არ გინდა შეგიძლია არ თქვა
-გეტყვი..დასამალი არაფერია მას სიმსივნე ჰქონდა ... 2 თვე სავადმყოფოში იყო .. მისი სახე არ მავიწყდება ... უნდოდა რომ ეცოცხლა მაგარმ ჩვენ ვერ ვშველიდით ... ვუყურებდი როგორ გამოურთეს სასუნთქი აპარატი ... ვუყურებდი როგორ მოკლეს ის .. ყველაფერი ბაბუაჩემის ბრალი იყო ... მან თავისი შვილი სასიკვდილოდ გაიმეტა .. შეიძლებოდა გადარჩენა .. მაგრამ მან ეს ზემდეტ თავის ტკივილად ჩათვალა ...
ვუბინმა ხელები ძლიერად მომხვია
-მისი ოცნება იყო სამოგზაუროდ წავსულიყავით .. უნდოდა გემით ერთად გვემგზავრა ... მაგრამ ვერ შევძელით .. ბოლოს მხოლოდ ის მითხრა რომ მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვყოფილიყავი .. და არასდროს მეგრძნო თავი მარტოს რომ ის სულ ჩემთან იქნებოდა .. მაგრამ ის არ დამეხმარა!! არ დამეხმარა როცა .. როცაა... საუბარი შევწყვიტე და აცრემლიანებულ თვალებზე ხელი მოვისვი
-ჰიოო ... გთხოვ მითხარი რა დაგემართა?? რა იყო იმის მიზეზი რომ სიკვდილი გადაწყვიტე??
-არმინდა რომ გითხრა!
-იქნენ დახმარება შევძლო ..
-დროს უკან ვერ დააბრუნებ ამიტომ არ ღირს ... გავუღიმე და ვცადე ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა
-ნახეე ვარსკვლავი მოწყდა წამოვიყვირე და ხელი ცისკენ გავიშვირე
-ყურადღება გადაგაქვს .. კარგი როგორც გინდა ჩაიბუტბუტა და გაიღიმა ..
მთელი ღამე ვლაპარაკობდით
დილით როცა გამოვიღვიძე მანქანაში ვიწექი და ვუბინის ქურთუკი მეფარა წამოვდექი და მას შევხედე ტელეფონზე ლაპარაკობდა
გარეთ გავედი იმდენად გართული იყო ლაპარაკში რომ ყურადღებაც არ მომაქცია ზურგით იდგა
რაღაცაზე გაურკვევლად ლაპარაკობდა
-დიახ...გოგოს გაუპატიურება ... ეს დეკემბერში მოხდა .. დიახ ჰიოეუნი ..
ამაზე გავშეშდი
-მან ყველაფერი იცოდა?? ჩემს თავს შეკითხვებს ვუსმევდი ... ვინ უთხრა?? როდის გაიგო??? უცებ გონება გამინათდა ვიცოდი ვინც ეტყოდა გაბრაზებული გზას დავადექი და სირბილით გავედი ტყიდან გრძელი აღმართი ფეხით ჩავირბინე და როგორციქნა ავტობუსის გაჩერებაზე მივედი ..
დიდი გზა იყი ამიტომ ძალიან დავიღალე ფეხითაც ბევრიბვიარე ბოლოს კი  როგორც იქნა სახლამდე მივედი კიბეებზე უცებ ავირბინე კარები გიჟივით გავაღე და  სახლში შევვარდი თან დავიღიალე .
-დედააა!!!!!!
-რამოხდა საყვარელო??? გავიგე მისი ხმა და უცებ ჩამოვიდა კიბეებზე
-ეს როგორ გაბედე??? *ყვირილით*
-რა გავბედე?? *გაოგნებული სახე*
-როგორ უთხარი მას??? ჩემს ცხოვრებაში რატომ ერევი??? რატომ მინგრევთ ყველაფერს??
-რაა?? რა ვთქვი ასეთი??? შეგიძლია მშვიდად ამიხსნა ??
-ვუბინს!!!! რატომ უთხარი რომ გამაუპატიურეს???
-დედას თვალები გაუფართოვდა და დივამზე დაჯდა
-ეს საიდან გაიგე?
-რა მნიშვნელიბა აქვს??? ეს რატომ გააკეთე?
-შენი დახმარება მინდოდა... მას შეუძლია დაგეხმაროს ..მას შეუძლია ის არამზადა იპოვოს..
-მინდა გითხრა რომ ვერ დამეხმარე !! შენ ყველაფერი გააფუჭე ..როგორც ყოვეკთვის ვთქვი აცრემლიანებულმა და გაბრაზებული გარეთ გავვარდი სადღაც მივრბოდი მაგრამ მეც არ ვიცოდი სად
ყველა ფიქრი ერთმანეთში ირეოდა
ჩემმა ფიქრმა გონებამ პარკამდე მიმიყვანა იქ შევედი ხალხით სავსე იყო მინდოდა წყნარი ადგილი მეპოვა ამიტომ ბილიკს გავყევი პატარა მდინარესთან მიმიყვანა ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო საოცარი სიჩუმე იდგა ახლა სწორედ ეს მჭირდებოდა
იქვე ხის ძირას დავჯექი და ტელეფონი ამკვიღე ვუბინისგან უამრავი გამოტოვებული ზარი იყო მაგრამ არ მინდოდა მენახა .. მას ვერ დაველაპარაკებოდი
ზურგით ხეს მივეყრდენი ჩანთიდან ყურსასმენები ამოვიღე და მუსიკის მოსმენა დავიწყე უცებ ვიგრძენი როგორ მომიჯდა ვიღაც გვერდით ვუბინი მეგონა ამიტომ თვალები არ გავახილე
ის არაფერს ამბობდა ამიტომ მეც სიჩუმეს ვამჯობინებდი მაგრამ წამიერად ვიღაცამ ჩემს ფეხზე ხელი ჩააცურა შეშინებულმა  დავჭყიტე თვალები
მას ვუყურებდი
-გაგიკვირდა ჩემი ნახვა?? ასე რატომ მიყურებ??
წამოდგომა და გაგცევა ვცადე მან კი  ხელზე ძლიერად მომიჭირა და ძირს დამაგდო ზურგით ხეს მივეჯახე ძალიან მეტკინაა..
-მომისმინე პატარავ..!!
-რა გინდა?? ახლა რა გინდა?? ვუთხარი ისეთი ხმით რომ თითქოს ახლა პატარა ბავშვივით დავიწყებდი სლუკუნს
-იმ ღამის შესახებ ბევრმა გაიგო.. რატომ გაამხილე ..
-ასეთი სატანა როგორ ხარ ხელი გამიშვი თორემ ვიყვირებ!
-ვერ იყვირებ თქვადა ჯიბიდან დანა ამოიღო
-მომისმინე!! თუ ვინმე გაიგებს რომ იმ ღამით ეს მე გავაკეთე აუცილებკად მოგკლავ.. გაიგე?? შენ მიცნობ იცი რომ უკან არაფერზე დავიხევ!!
-არც ვაპირებ.. არ მინდა შენისახე კიდევ ერთხელ გავიხსენო..
-ძალიან კარგი .. თქვადა გაიღიმა თან ჩემს ხელს ხელი დაავლო და დანა დამადო
-რას აკეთებ ..!?შევხედე შეშინებულმა
მან კი დანას დააჭირა და ხელი გამიჭრა
ფეხზე წამოდგა და მითხრა
-გახსოვდეს!! როცა მე მხედავ ყოველთვის ტკივილს უნდა გრძნობდე გაიღიმა და წავიდა
თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე ჩანთიდან ხელსახოცი ამოვიღე და ჭრილობაზე დავიდე უკვე ღამდებოდა ამიტომ მინდოდა მალე გავცლოდი აქაურობას
ქუჩაში გავედი ხალხის სახეებს ვაკვირდებოდი როგორი ცვალებადი იყოო ისინი უმეტესობას სახე ჩამოსტიროდა .. ნეტავ როგორი იქნებოდა სამყარო სიბოროტის გარეშე .. მაგრამ ეს ხომ შეუძლებელია
ყველა სინათლეს ხომ სიბნელე სდევს .. ჩანთა გავხსენი და იქედან ფული ამოვიღე ფულს ღარიბ ხალხს ვურიგებდი არცერთი თეთრი არ დამიტოვებია ყველა მათ მივეცი
მათი ბედნიერი სახის დანახვა მეც მაბედნიერებდა
ყვეკა ისეთი ბედნიერი იყო მხოლოდ ერთი პატარა გოგო იჯდა მოწყენილი მასთან მივედი
-რამოხდა ?? შენ რატომ არ მოხვედი??
-მცივა!! მისი ტუჩები ლურჯი იყი ხეკებს აკანკალებდა
შევხედე და გავუღიმე .. ქურთუკი გავიხადე და მივეცი ... ეს ჩაიცვი .. ხვალ კი მოვალ და ყველას მივუტან ტანსახმელს კარგი??
ბავშმა თავი დამიქნია და გამიღიმა მეც გავუღიმე დავემშვიდობე და წამოვედი
ძალიან მიხაროდა სიცარიელეს აღარ ვგრძნიბდი შიგნიდან რაღაც მათბობდა ბედნიერი სახით მივდიოდი სახლში ..
ის საღამო მათ ბედნიერ სახეებზე ვფიქრობდი ამიტომ გადავწყვიტე ბანკიდან ფული გამიმეტანა და კიდევ უფრო ბევრ ადამიანს დავმხარებოდი გარდერობი გამოვაღე და ტანსაცმელების რჩევა დავიწყე თითქმუს ნახევაეი დავცალე პარკებში ვაწყობდი უამრავი ტანსაცმელი ეყარა ირგვლივ მუსიკა ჩავრთე და ყველაფერს ბედნიერი ვაკეთებდი
ამდროს კი ვიღაცამ კარები გააღო
-ჰიო საყვარელო რას აკეთებ ?
-სიკეთეს .. დედა .. სიკეთეს ..
-კარგი .. მაგრამ ტანსაცნელი რაში გჭირდება  მითხრა გაოცებული სიფათით
-მჭირდება!!
მან გაიცინა და ოთახში შემოვიდა
-შემიძლია დაგეხმარო??
-კი დედა!!! შენს ოთახში შედი და გარდერობს თვალი გადაავლე რაც არ გჭირდება მომეცი!!!
გავიკრიჭე და ისევ გავაგრძელე ჩემი საქმის კეთება ...

(დღეს სავარაუდოდ კიდე დავდებ შემდეგს) (თუ ვინმე კითხულობს რაღათქმაუნდა;დდდ)