Mijn leven leek weer te gaan zoals het ging. Mijn moeder was zelfs haar bed uit. Ik had een relatie met Timo. Sam was mijn beste vriendin. En zelfs mijn vader zat aan mijn bed. Want ja ik lag nogsteeds in bed. Ik had een jaar geleden de diagnose kanker gekregen, of eigenlijk leukemie. Een jaar geleden alweer. In de tussentijd was er ook niet veel meer gebeurt. Mijn vader en moeder waren weer samen en Jesse had geprobeerd om mij terug te krijgen Door Bo te dumpen nadat hij haar misselijke streken had gehoord. Maar ik hield van Timo. Mijn hele leven al. Ik kende hem ook al mijn hele leven. Net als Sam, mijn aller aller beste vriendin. Ik dacht dat Timo mijn beste vriend was maar ik zag hem nooit zoals Sam. Ik dacht dat dit kwam omdat hij een jongen was, maar het kwam omdat ik zoveel van hem hield.
Sinds dat ik weer een nieuwe kuur heb lig ik op een speciale afdeling. De afdeling voor mensen die heel veel kuren hebben gehad. Want het afgelopen jaar ben ik zoveel in het ziekenhuis geweest. Maar toch ben ik geen moment alleen geweest. Mijn vrienden en familie zijn altijd bij me gebleven. Ze hebben mijn tranen gedroogd, mij laten lachen, mijn nachtmerries laten verdwijnen en mijn pijn minder gemaakt. Ik zou niet weten wat ik zonder mijn allerliefste familie en vrienden zou moeten. Ik zou radeloos worden en mijn bed nooit meer uitkomen. Niet dat ik daar nog veel kans op heb. Maar toch.
Het is zo moeilijk om te beseffen dat je iedereen een keer verliest. En zeker op momenten als deze koester je elke mooie gebeurtenis. Elke lach. En elke traan van blijdschap of liefde. Alles koester je.
JE LEEST
Be Strong
RomanceWat doe je als iedereen zich tegen je keert? Waarneer je vriendje je bedriegt met een ander. je beste vriendin allemaal roddels over je verspreid. je vader jou en je moeder verlaat? en wat doe je als je plotseling een ongeneeslijke zieke krijgt?
