Jij en jij alleen

15

Laura

De avond is aan gebroken en ik ben verplicht om naar Ryan's houseparty te komen want anders zouden er zogezegd "nare gevolgen" voor mij zijn en daarnaast wilde Mila ook graag gaan en dat was de deal. Als zij wilde gaan, gaan we met zijn drieën.

Ik sta voor de spiegel mezelf te bekijken. Als er iets is waar ik me niet comfortabel bij voel is het wel rond lopen in het gene wat ik nu aan heb. Het is een zwart rokje me een zwarte croptop. Het vormt zich strak om mijn lichaam heen. 'Je ziet er echt fantastisch uit!' Bewonderd Joy me. 'Pas vanavond maar op met de jongens, want ze eten je levend op!' Lacht Mila. Ik grinnik. Joy en Mila zien er ook prachtig uit.

Ik doe nog snel een laagje make-up op en dan zijn we klaar om te gaan. We stappen bij Mila in de auto. Ze heeft haar rijbewijs net gehaald.

We stappen uit bij Ryan's huis, maar je kunt het beter een villa noemen. Luide muziek dringt mijn oren binnen. Het is echt super druk! Is het dan echt zo'n succes? Met zijn drieën lopen we het huis binnen. Dronken tieners en andere drukke verschijnselen staan te dansen met een drankje in hun hand. Ik zucht diep. Ik wil hier niet zijn, maar ik had weinig inbreng op mijn keuze om te gaan of niet. Mila is spoorloos. Joy en ik staan een beetje te dansen. Ik word op mijn schouder getikt. Het is Isaac. 'Hey zusje! Hier kijk wat drinken!' Zegt hij dronken. Ik neem het aan. Het is rood spul in een speciale, rode drankbeker. Ik kijk Isaac weer aan. Hij weet dat ik niet drink. 'Zelfs ik gedraag me nog volwassener, zuiplap! Zou jij niet op mij moeten letten, grote broer?' Lach ik. 'Drink nou maar!' Lacht Isaac en verdwijnt weer in de menigte. Ik schud lachend mijn hoofd en geef het drankje aan iemand anders.

Ik draai me weer om tot Joy. 'Wow.' Schrik ik. Het is niet Joy die voor me staat, maar Ryan. 'Je ziet er mooi uit.' Glimlacht hij. Oké dus nu gaan we weer zo doen Ryan? 'Dankjewel.' Zeg ik kortaf. Hij rolt met zijn ogen. Ik zucht. 'Jij ook wel.' Mompel ik. Hij grijnst. 'Oh haal niks in je hoofd, Ryan!' Meld ik hem waarschuwend. Hij gooit onschuldig zijn handen in de lucht en lacht. Ik lach ook. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen of doen. Ik word langzaam gekker en gekker van zijn twee gezichten. Ik zucht en trek hem aan zijn arm mee naar buiten, waar het rustig is.

'Ga je me nog vertellen wat je probeert te bereiken met je twee kanten?' Overval ik hem. 'Twee kanten?' Antwoord hij onnozel. Ik zucht en rol met mijn ogen. 'Doe niet zo schijnheilig man je weet precies waar ik het over heb!' Zeg ik gefrustreerd. Hij schudt met zijn hoofd. 'Als je nou eens op houdt met doen alsof je me kent, want dat is zeker niet het geval.' Mompelt Ryan. Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. 'Ik ken je ook niet, omdat je me twee kanten laat zien.' Lach ik schamper. 'Je hoeft me ook niet te kennen. Je moet gewoon doen wat ik van je vraag.' Zegt hij simpel. 'Doen wat je van me vraagt? Ik ben je hond verdomme toch niet!' Sis ik.

'De regels zijn simpel liefje.' Grijnst hij. 'Die regels gelden niet voor mij.' Kaats ik terug. 'Doen ze wel liefje, dat is regel één.' Grijnst hij weer. 'Waarom doe je zo?' Zucht ik. 'Hoe?' Vraagt hij. Ik rol met mijn ogen, is dit een serieuze vraag? 'De ene keer toon je haat en de andere keer toon je je lieve kant?' Mompel ik. 'Laat me niet lachen liefje!' Grinnikt hij. 'Nee, laat mij niet lachen! Laat me één kant van je zien, niet twee!' Roep ik verward naar hem met nadruk op "mij"

Ik loop van hem weg, hij blijft stil achter me staan. Ik roep nog één ding naar hem. 'Misschien leer ik je dan kennen.' Hij kijkt me pijnlijk aan. Ik draai me om en loop terug naar het feest wetend dat hij me snapt.