∞ Son Adım [Tek Bölümlük]

İyi okumalar :3


   Merdivenin son basamağına geldiğimde derin bir nefes aldım ve önümde uzanan sonsuzluğa baktım. Aylar sonra oksijenin varlığını hatırlamıştım. Aylar sonra nefes alabilmiştim. Derin bir nefes. Yaşadığımız şu binanın en sevdiğim yeriydi bu teras. En sevdiğim iki şeyi kucaklıyordu. Denizi ve gökyüzünü… Onlarsa kendilerini ihmal ettiğimin farkındaydılar sanki.Deniz bugün ayrı bir dalgalıyıydı. Gökyüzünü ise siyah bulutlar esir almıştı. Terasım adeta benden hesap soruyordu. Benim için ne kadar değerli olduğunun farkındaydı çünkü. O benim hiç sevgisini görmediğim ailemdi, hiç olmayan dostumdu.Burada hıçkırarak ağlamış, kahkahalarla gülmüştüm. İçimden geçenleri özgürce anlatabilmiştim. Ben burada kendim olmuştum. 

   Son basamağı da çıkıp yürüdüm. En uca geldiğimde oturup ayaklarımı aşağı sarkıttım. Derin bir iç çektim. Sanki yorgunluğumu alıp götürecekmiş gibi. Saçmalık! Ben buraya gelmeyi tam 5 aydır erteliyordum.5 aydır evden doğru düzgün çıkmıyordum bile. Bir odaya kapanmış yaşamaya çalışıyordum. Neden? Çünkü korkaktım. Çünkü buraya gelip kendimle baş başa kalmaktan korkuyordum. Korkağın tekiydim.

  Böyle çok acıklı anlattığıma bakmayın. Aslında ben de sizin yaşadıklarınızı yaşamıştım. Öğrenci misin sorusuna ‘’Hayır, eğitim sisteminin kölesiyim.’’ Cevabını verenlerdendim. Aslında kendi amaçlarım doğrultusunda çizebilseydim yol haritamı bu kadar zor olmazdı bazı şeyler. Ama ben doğmadan önce yazılmıştı kaderim ‘’Benim kızım doktor olacak.’’ Denmişti. Bunu bana yapan öz ailemdi. Kızlarına bu mutsuz hayatı seçmişlerdi. Hiçbir zaman benim fikirlerim alınmadı. Ben kendi doğum gününde test çözen bir insan oldum. Arkadaşlarıyla bir sinemaya bile gidemeyen kız. Bunun tek nedeni eve kapanıp ders çalışmam değildi hiçbir zaman arkadaşım olmamasıydı. Tanıştığım herkese bir kulp bulan ailem arkadaşlarıma da karışmştı.Tıpkı hayatıma olduğu gibi.

 Bütün bunlara neden katlandın ki diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Çünkü küçücük bir umuda bağlanmıştım. Gerçekleşmeyeceğini bilsem de onun varlığı bana yetmişti. Belki benim fikirlerime bir gün danışırlar. Belki o bir ay önce ilk sıraya yazmak zorunda bırakıldığım tıp fakültesinin yerine o çok istediğim konservatuarı yazabilirim umudu beni ayakta tutmuştu. O sırada tüm apartmanı annemin o hırslı gururlu sesi doldurdu.

-İdil kazanmışsın!

Kazanmışım.Ne sevinebiliyordum ne de üzülebiliyordum. Ne yapmam, ne hissetmem gerektiği bilmiyordum bile. En azından artık ayakta kalmak zorunda değilim. Artık bir umut yok. Sevmediğim bu bölümü okuyup hayatımın geri kalanını mutsuz olarak geçirmeye hazır değildim. Birkaç saniye sessizce durdum o sırada gökyüzünde patlayan yıldırım adeta beynimde yankılanırken fısıldamıştı kulağıma o anahtar sözcüğü. Kimse bu hayata boşu boşuna gelmemişti herkesin bir görevi vardı. Benim görevim de buydu işte. Kendi mutsuzluğum ailemin mutluluğu olmuştu. En azından ben görevimi tamamlamıştım. Sırada kendi isteklerim vardı. Hani bir dilek hakkın olsa ne dilerdin derler ya işte ben de şimdi o dileğimi kullanıyordum.18 yılın sonunda böyle önemli bir kararı tek başıma kendi özgür irademle verebiliyordum.

Bu bazıları için sondu belki ama benim kurtuluşumdu.

Bundan sonra geriye tek bir çare görev kalmıştı.

Özgür olmak.

Derin bir nefes aldım.Sarkıttığım bacaklarımı toplayıp ayağa kaktım ve o son adımı attım.

Sonsuzluğa kalan o son adımı…