İÇİMDEN GEÇENLER..

ŞİMŞEKLERİN SESİ

Kapkaranlık odamda oturuyordum işte yine tek başıma. Koskaca ve bir hayli şiddetli şimşekler korkutucu derecede aydınlatıyordu her yeri. Sanki tüm öfkesini kusmaya başlamış bir dev gibiydi adeta gökyüzü. Bu dev, şimşekleriyle her yere öfke saçıyor , orayı burayı yıkıyordu. Bu şimşekleri arada kalbime de çarpıyor beni acıdan kıvrandırıyordu. O kadar canım acımıştı ki ,hayatta kimseden yardım almayan ben hararetle bir yardım eli aramaya başlamıştım. Fakat o da ne?! Hiç kimse kalmamıştı etrafımda. Hani nerede beni sevdiğini,beni bırakmayacağını söyleyen insanlar ? Kaybolmuşlardı işte her zaman ki gibi. İşte bak , o koskaca öfkeli devin bir tokat gibi yüzüme vuran şimşekleriyle yine tek başıma savaşıyordum. Mücadele etmeye çalışıyorum,çabalamaya fakat nafile , ağır ağır tokatlarını indiriyor gökyüzü yüzüme. Her bir tokatla daha beter acıtıyor canımı. Yalnızlığımı , bu acınası halimi gittikçe vuruyor yüzüme. Her bir tokatta ; düşüncelerim beynimi esir alıp dört bir yandan saldırıyorlar.Tüm sorumluluklar omzuma binip beni kamçılıyor acılara doğru. Gittikçe her şey ağır geliyor bana. İşte çöktüm. Bu karanlık odanın yalnız ve soğuk duvarlarına dayadım sırtımı , zaten ondan başka sırtımı yaslayabileceğim bir yer yok. Oturdum buz gibi betondan yere , yavaş yavaş çektim dizlerimi karnıma doğru ve başımı koydum dizlerime . Bıraktım savaşmayı,çabalamayı,yaşamaya çalışmayı. Artık gökyüzü istediği kadar vursun tokatlarını, çarpsın yüzüme yalnızlığımı , ben zaten iliklerime kadar hissetmişim bu duyguyu ne farkeder. O kadar acınası hale geldim ki artık .. Vazgeçtim her şeyden, çünkü korkuyorum bu esip gürleyen,karanlık odamı aydınlatan ve bu sessizliği bozan tek şey olan o tokatlarken, onları da kaybedip karanlıkla boğuşmaktan korkuyorum.. İşte düşünceler yine sardı dört bir etrafımı . Tam karşımda yatağın üstünde duran bir tabanca. Sanırsam bu hayata veda edişim şimşek seslerinin arasına karışıp gidecek .... VAZGEÇTİM

"ins� _d��