Her sabah olduğu gibi bu defa da kavga sesine uyandım.Annem ve babam yüzünden hep erken kalkardım ama bu sefer farklıydı,hava daha karanlıktı.Saate baktım,daha 02:00'ydi! İlk önce gürültü yapmamaya çalışarak merdivenlerden indim,ama sesler artmaya başladığında ben de koşmaya başladım.Kimin umrunda?Bu kadar sese rağmen mışıl mışıl uyuyan kardeşim,ayak sesine uyanmazdı herhalde.
"YİNE NEDEN KAVGA EDİYOSUNUZ!" annemle babam sesimi duyunca bi süre susup bana bakmışlardı,ama bu gerçekten kısa bi süreydi."Tamam,sizi susturmak imkansız.Bu saatte Dylan ve benim uykum umrunuzda değil anlıyorum,ama komşular uyanacaklar,yeter artık."dememle birlikte "ODANA DÖN,VIOLET."demeleri bir oldu.Artık bu laflardan sıkılmıştım.Odana dön Violet,hemen yukarı çık,seni ilgilendirmez,kardeşinle biraz hava alın.Son günlerde neden bu kadar çok kavga ettiklerini bilmeye hakkım vardı.Dylan daha 10 yaşındaydı,bilmese de olurdu ama benim 18 yaşıma girmeme çok az kalmıştı,artık çocuk değildim.Her ne kadar böyle düşünsem de bunu aileme söylemek anlamsız olurdu,çok inatçıydılar ve olanları anlatma gibi bi niyetleri yoktu.Onlar tartışmaya devam ederken Dylan geldi,annemle babam onu farketmeyince boş gözlerle bana baktı."Odana dön,Dylan."diye karşılık verdim.Tanrım!Her gün duymaktan bıktığım bu sözü şimdi kardeşime mi söylemiştim?Gün geçtikçe onlara benziyorum.
Neyse ki sonunda bağrışmalar durmuştu,anneme baktım,ağlıyordu.Her zaman kavga ederlerdi ama daha önce annemi kavgadan sonra ağlarken görmemiştim."Bunu söylemekten ne kadar nefret etsem de gerçekten odana dönmelisin,Dylan."dedim.Dylan biraz mızmızlandıktan sonra sonunda dediğimi yaptı ama sert bir şekilde kapıyı çarpmayı da unutmadı.Dylan gidince anneme döndüm,"Neler oluyor,anne?"Annem ilk kez bana bir açıklamada bulundu.
"Yarın bu evden gidiyoruz.Kardeşin,sen ve ben.OLAN BU."
Ne diyordu bu kadın!Nereye gidecektik?Üstelik üstüne basa basa kardeşin,sen ve ben demişti.Babama ne olacaktı?Hayır,boşanamazlardı.İşin bu boyuta geleceğini hiç düşünmezdim.Neden bu kadar büyütüyorum?Belki de sadece biraz zamana ihtiyacı vardır.Sanırım bunu sormadan öğrenemeyecektim.
"Ne demek istiyorsun anne?Tamam biraz zamana ihtiyacın var anladım,nereye gideceğiz?Bir haftayı geçmez umarım."
"NE BİR HAFTASI VIOLET!"
Tamam,bunu gerçekten beklemiyordum.Demek doğru düşünmüştüm.Bunun zamanla bi ilgisi yoktu.Annem artık babama katlanamıyordu.
"Sakinleş biraz,benim düşündüğüm şeyden bahsetmiyosundur umarım anne!"
"TAM OLARAK ONDAN BAHSEDİYORUM.Bana o adama katlanabileceğini söyleme sakın Violet!Yarın gideceğiz,en kısa zamanda da boşanacağız.Bu işi daha önce konuşmadık mı sanıyorsun?Hem de çok konuştuk.Ama bir süre beklemeye karar vermiştik,Belki aramızın düzelebileceğini düşünmüştük,ama olmuyor,Şimdi eşyalarını topla."
Gerçekten saçmalıyordu!Boşanmaya karar verdiyse bunu bana daha önce söyleyebilirdi,İlla gideceksek arkadaşlarımla vedalaşmama izin vermeliydi.Gerçi arkadaşım yoktu,ama bir sevgilim vardı.Colin..bunu ona açıklamak zaten çok zor,bi de açıklayacak zamanım yok mu yani?Saçmalık.Onu seviyorum,böyle bi mesele yüzünden ondan ayrılmak istemiyorum.Ama annemle bu konu hakkında konuşamam.
"Violet?Duydun mu beni?"Annemin sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım ve koşarak odama çıktım,kapımı sert bir şekilde kapadım.Bu kadarı fazlaydı,hem de çok fazlaydı.Buraya yeni alışmaya başlıyordum,kim bilir nasıl bir yere gidecektik..düşündükçe başım daha çok ağrıyordu ve sonunda pes edip kendimi yatağa attım.İstemeden yanağımdan bir damla yaş süzüldü,her gece söylediğim şeyi tekrar ettim ve gözlerimi kapadım,"Yarın daha güzel olacak."
