Ο φύλακας άγγελος μου

Κεφάλαιο 1

Αγαπητό ημερολόγιο,

έχω βαρεθεί να με βλέπουν όλοι σαν την χαρά της ζωής, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό μου το πρόσωπο δείχνω. Θα ήθελα να έρθει για μια φορά κάποιος να με αγκαλιάσει και να μου πει "ξέρω ότι δεν είσαι καλά, γι’ αυτό πες μου τι σε προβληματίζει" για να δω ότι κάποιος με νοιάζεται. Έχω πληγωθεί από 'φιλίες' και φίλαυτο πλέον κρύβομαι καλά και μονό όταν είμαι μονή φανερώνω την μιζέρια μου. Τότε κουκουλώνομαι, παίρνω αγκαλιά το πιο μαλακό μου μαξιλάρι και κλαίω μέχρι να κοιμηθώ. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θα ήθελα για μια φορά να γελάσω με την ψυχή μου. Αυτό θα γίνει μονό αν η ζωή αποφασίσει να μου χαμογελάσει έτσι για αλλαγή... Ξέρω ότι δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό ούτε μου έχει συμβεί καμία ατυχία, αλλά δεν έχω βιώσει και τίποτα συγκλονιστικό. Το να περάσω στην σχολή που ήθελα ήταν φυσικό επόμενο του 'διαβάσματος' μου, το να μείνω μονή μου ήταν λογικό, καθώς το πανεπιστήμιο είναι μακριά από το σπίτι μου, όποτε δεν έχω καταφέρει τίποτα. Ναι, έχω κάνει φίλους, από εκεί που δεν είχα κανέναν ξαφνικά απέκτησα κάποια άτομα που νοιάζονται για μένα. Φυσικά κανένας τους δεν κατάφερε να πλησιάσει την ψυχή ή την κάρδια μου, αλλά το γεγονός ότι έχω ανοιχτεί έστω και λίγο είναι σπουδαίο πράγμα για μένα.

 Λάθος, ένα πρόσωπο έχει καταφέρει να με αγγίξει και το κάνει με επιτυχία κάθε βραδύ. Με κάνει να νιώθω ξεχωριστή, με κάνει να δω το φως παντού. Είναι τόσο γλυκός και τρυφερός που φοβάμαι μην πω τίποτα και τον χάσω. Κάθε πρωί που ξύπνα θέλω να είναι διπλά μου, να μου πει 'Καλημέρα', αλλά ποτέ δεν είναι εκεί. Θέλω να δω αυτό το πρόσωπο με τα γαλάζια ματάκια και να ακούσω αυτή την αγγελική φωνή να μου μιλάει κάθε βραδύ εδώ και δυο χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν όταν θέλησα να βάλω τέλος στην ζωή μου, ναι δεν μου συνέβη ούτε τότε κάτι τραγικό, απλά δεν άντεχα να ζω άλλο με τον αποτυχημένο μου εαυτό. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα ψαλίδι για να κόψω κάτι άλλο εκτός από χαρτί. Ήταν η πρώτη φορά που μετέφερα τον πόνο της ψυχής μου στο σώμα μου. Ακόμα θυμάμαι την έλλειψη φόβου και πόνου μετά από χρόνια. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε αυτός μέσα στα λευκά. Εκ τότε τον βλέπω κάθε βραδύ. Την ημέρα δεν με επισκέπτεται. Θέλει, λέει, να βλέπει τον πραγματικό μου εαυτό, όσο άθλιος κι αν είναι, κι όχι  τον ψεύτικο που χαμογελά συνεχεία, επίσης μου έχει απαγορεύσει την χρήση οποιουδήποτε είδους λεπίδας. Τον άκουσα αρκετές φόρες. Κάθε φορά όμως που δεν τον άκουγα, δεν με τιμούσε με την παρουσία του, για να με τιμωρήσει. Στην αρχή δεν με ένοιαζε που θύμωνε και με άφηνε μονή μου, το είχα συνηθίσει, αλλά από ένα σημείο και μετά τον ήθελα διπλά μου και σταμάτησα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε και με αποδεχόταν για μένα κι όχι για κάποιο προσωπείο που φορούσα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα σήμερα πως τον λατρεύω και χωρίς αυτός ίσως να μην ήμουν εν ζωή, όποτε «Ευχαριστώ Άγγελε μου που με πρόσεχες δυο ολόκληρα χρόνια!». Σήμερα είμαι 19 κι όμως έχω κάνει πολλά στον εαυτό μου. Όταν ήμουν μικρότερη έβλεπα ταινίες κι άκουγα για αυτοκτονίες και απόπειρες και τα κορόιδευα, όταν όμως έφτασα ένα βήμα πριν τον θάνατο, κατάλαβα την έκφραση που μου έλεγε πάντα η μαμά μου «ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι». Τελικα έπρεπε να την ακούω περισσότερο, ήταν πανέξυπνη.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις μέρες, βασικά νύχτες, που πέρασα με αυτόν τον άγγελο. Όχι δεν ξέρω το όνομα του, αλλά σίγουρα είναι υπέροχο και γλυκό, όπως ο ίδιος. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ήθελα να μάθω το όνομα αυτού που με στήριξε σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, αλλά μετά η παρέα του με συνεπήρε τόσο πολύ που πλέον δεν με ένοιαζε το όνομα του κι ακόμα δεν με νοιάζει. Θέλω να αναφερθώ στην πρώτη μας συνάντηση. Ήταν μια πολύ άσχημη μέρα για μένα. Αποδείχτηκε πως όλοι γύρω μου με έβλεπαν σαν ένα αντικείμενο κι όχι σαν έναν άνθρωπο. Όλοι ξεσπούσαν τα νευρά τους πάνω μου κι ήμουν μονό ένα 17χρονο κορίτσι με ήδη πληγωμένη κάρδια. Κι όχι δεν εννοώ από κάποια σχέση με αγόρι.. Τέλος πάντων, μου μιλούσαν άσχημα, μου συμπεριφερόταν άσχημα κι εγώ δεν στρεφόμουν σε κανένα καθηγητή ή στον διευθυντή του σχολειού, γιατί δεν ήθελα να είμαι το καρφί και να δώσω αφορμές για ακόμα πιο βίαιες συμπεριφορές απέναντι μου. Δεν στράφηκα ποτέ κάπου για να πω τα προβλήματα μου. Οι φίλοι αποδείχτηκαν ψεύτικοι, καθώς δεν με ήθελαν γιατί που είμαι και δεν με δεχόταν εκτός της αυλής του σχολειού. Όποτε ήμουν εντελώς μονή κι ‘αβοήθητη’, όπως θα έλεγε κάνεις.

 Ίσως γι' αυτό να μου φάνηκε περίεργο όταν είδα κάποιον να ενδιαφέρεται για μένα, δεν έδειξε μόνο ενδιαφέρον για να δει αν είμαι καλά, αλλά και γενικά για μένα. Ήταν ένα διάστημα που δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα κι αυτός ήθελε να με βλέπει να τρώω, όποτε τα βράδια που ερχόταν σπίτι μου, με ανάγκαζε να κάνω να φάω έστω κι ένα τοστ ή μια σαλάτα, γιατί φοβόταν μην πεθάνω από ασιτία, «γλύτωσες από τα μαχαίρια, θα μου φύγεις από την πεινά? Κι άντε τον εαυτό σου δεν τον σκέφτεσαι, κακώς αλλά δεν τον σκέφτεσαι, εμένα που θα με αφήσεις? Δεν έχω εκπληρώσει ακόμα τον  σκοπό μου! Δεν σε ελευθέρωσα από τα δεσμά σου! Εμένα που θα βασανίζομαι τόσα χρόνια δεν με σκέφτεσαι?». Το γυρνούσε στις ενοχές κι εγώ δεν τα είχα καλά με την συνείδηση μου με αποτέλεσμα να υποκύπτω.

 Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που τον είδα, εύχομαι αν μην ξεχάσει ούτε αυτός την πρώτη μας συνάντηση. Άραγε αυτός ποτέ με πρωτοείδε?