Mimo że mówimy nienawidzę mojej klasy , szkoły . I tak potem z tymi wszystkimi chwilami za złymi do dobrymi wspomnieniami PŁACZEMY. Gdy poszłam do pierwszej klasy podstawówki miałam 7 lat wiele rzeczy jeszcze w tedy nie rozumiałam . Uczyłam się pisać i czytać . Trzy pierwsze klasy podstawówki minęły jak mrugnięcia oka . W czwartej klasie zaczęło się piekło . Jak ,,pewnie każda z nas "miałam taką skrytą szkolną miłość . Lecz gdy dowiedziała się o tym moja ,,KOLEŻANKA " Z klasy zaraz wiedziała cała szkoła . Wszyscy się ze mnie śmiali . Przepłakałam wiele nocy . Jednak nie mogłam liczyć na pomoc rodziców mieli sporo własnych problemów . Najbardziej było mi szkoda tego chłopaka śmiali się z niego chociaż nic takiego nie zrobił . Na szczęście nadszedł koniec roku szkolnego a on poszedł do gimnazjum . W piątej klasie nie wydarzyło się nic specjalnego poza tym że z kuzynką z jej szkoły. Było bardzo fajnie poza tym że jedna dziewczyna z naszego pokoju strasznie chrapała . W klasie szóstej zmieniła nam się wychowawczyni. Pojechaliśmy na wycieczkę w góry . Pewnego wieczoru chłopcy z naszej klasy zaprosili nas na kolację . Ugotowali parówki i zrobili jajecznicę . Była taka jedna dziewczyna której nie kupiliśmy. Chłopcą została woda z parówek więc postanowili że zrobią jej z tego herbatkę . Dodali trochę pieprzu i soli a ona to wypiła . No ale wszystko co dobre kiedyś się kończy . Nadszedł dzień którego w tamtym wieku (12 lat) zakończenie szkoły (a teraz mając prawie 15 chciałabym tam wrócić )
