𝓦𝓲𝓽𝓷𝓮𝔂

*

Er was eens..

Een koningin. Ze was samen met haar man de koning in verwachting van een meisje. Het hele koninkrijk maakte zich klaar voor de komst van het prinsesje.
Maar toen het prinsesje geboren was ademde ze niet..
Plots zwaaiden de deuren open van de kamer waar de koningin net was bevallen. In de deuropening stond een vrouw met een lange zwarte jurk, een bleke huid en lang donker haar. "Ik wist dat dit zal gebeuren, en ik kan jullie helpen. Maar.. dan zit er wel wat aan vast!" Sprak de dame uit. De koning en koningin wisselde een blik, en knikten. "We zullen er alles voor over hebben als u ons dochtertje zou kunnen helpen. Zeg maar wat u hebben wilt!" Antwoordde de koning. De dame in de deuropening gaf een scheve lach en kwam langzaam dichterbij. Ze legde haar hand op het kleine babyhoofdje, haar nagels waren lang en zwart gelakt. "Ik wil een zak met goud!" Zei de dame terwijl ze naar het baby'tje keek die rustig en vredig lag. "Wordt geregeld!" Antwoordde de koning. "Ik kan jullie wel helpen, maar er zal wel een vloek rusten op het prinsesje! Ze mag niet in het zonlicht komen, zodra dit wel gebeurd zou ze in een diepe slaap vallen. De enigste manier om haar hier weer uit te krijgen en de vloek daarmee voor eeuwig te verbreken is door haar ware liefde gekust te worden voordat ze zon onder is." De dame keek het koningspaar aan die haar me grote ogen aan keek. "Doe het maar!" Antwoordde de koningin. "Als ze maar tot leven komt!" De dame deed wat ze belooft had. Ze gebruikte een paar woorden terwijl ze over het kleine hoofdje wreef en langzaam begon het kleine hartje van het prinsesje te kloppen. Tranen vlogen in de ogen van het konings paar. Het prinsesje werdt net zo als de dame bleek van huidskleur. Daarom noemde de koning en de koningin haar "Witney". Niemand mocht van de vloek weten! Witney was geboren!

Jaren gingen voorbij. De prinses was ondertussen al groot geworden. Ze had prachtig lang bruin haar gekregen en was altijd vrolijk. Nog nooit was ze buiten het paleis waar ze woonde geweest. Ze had nooit begrepen waarom ze dit niet mocht. Maar toch gehoorzaamde ze nog altijd netjes haar ouders. Elke dag keek ze via haar slaapkamer raam neer op het drop waar het kasteel stond. Ze zag kinderen spelen, en mensen werken. Haar grote droom was dan ook op op een dag naar het dorp te gaan.
Een hard werkende jonge man viel haar op. Hij had blond haar en helder blauwe ogen. Hij was gespierd en door het harde werken in de zon was hij goed bruin in tegenstelling tot de nog altijd bleke prinses.

Op een ochtend werdt Witney vroeg wakker. Ze had een mooie droom gehad over dat ze in het dorp was. Hierdoor was ze er klaar mee om altijd maar binnen te moeten zitten. Ze wou naar buiten, het dorp in! Toen iedereen in het paleis nog lag te slapen sloop ze het paleis uit. Het was erg bewolkt dus de zonnestralen raakten het dorp nog niet. De prinses sloop langzaam het dorp in waar iedereen ook nog lag te slapen. Ze snoof de frisse buitenlucht op en maakte een rondje in haar prachtige lange jurk van geluk. Toen de wolken langzaam weg trokken braken er langzaam zonnestralen door heen. Ook de prinses kwam in aanraking met de zon en viel op de grond in een diepe slaap.

Het hele dorp was geschrokken toen ze hoorde wat er gebeurd was. Een vrouwelijke dorpeling had de prinses die ochtend gevonden en in geen mogelijkheid meer wakker gekregen. De koning en koningin kwamen vol verdriet aan bij hun dochter. "Hoe had dit kunnen gebeuren?" Vroeg de koningin zich huilend af. Het was nog vroeg maar hoe konden ze binnen een dag de ware liefde van hun prinses vinden? De moed zakte al snel in hun schoenen. Ze probeerden alle prinsen uit andere koninkrijken te bereiken met het verzoek hun prinses te kunnen helpen. Bijna allemaal kwamen ze opdagen. Elk van hen kuste de prinses, maar geen van allen kreeg haar wakker..

De blonde dorpeling klopte tegen de middag aan bij het paleis. Hij vertelde dat hij al jaren de prinses in haar raam zag zitten en smoor verliefd op haar was. "Geeft u mij alstublieft een kans majesteit?" Maar de koning en de koningin begonnen te lachen "een dorpeling is niet de ware voor onze dochter!" De blonde dorpeling stond verontwaardigd buiten het paleis. Hier zou hij het niet bij laten!

De zon ging al langzaam onder en de koning en koningin namen huilend afscheid van hun dochter. Toen ze kamer waar Witney lag verlieten. Klom er een jonge man met blond haar door het raam naar binnen. Het was de dorpeling. Hij knielde neer naast het bed waar Witney lag. Hij pakte haar hand en boog zich langzaam over haar heen en toen kuste hij haar nog net voordat ze zon onder ging. En terwijl de koning en de koningin huilend de zon's ondergang zaten te bekijken opende de prinses langzaam haar ogen.

De deuren zwaarden open. En daar in de deuropening stond de blonde dorpeling en de prinses arm aan arm. De koning en koningin konden hun ogen niet geloven! Ze omhelsden Witney en tranen van geluk stroomden over hun wangen.

Als snel trouwden de dorpeling en de prinses met elkaar. En zo..

Leefden ze nog lang en gelukkig..