Hope of Ragnarok

Chapter 1:Light

I was blinded by the light that I saw. It was so amazing and I remember.............

   Naaaninag ko ang liwanag ng araw pero parang may kakaiba ngayon. Nandito ako sa kuwarto ko at nag-uunat co'z its the first day of school. Naligo ako and then nagbihis. I see my mom in the kitchen and my dad, who is eating his breakfast. He stare at me but he doesn't say anything. Ganyan kami ni dad walang pansinan.

Palagi kaming nag-aaway but we never say sorry to each other after the fight. 

Si mom naman parang hindi anak ang turing sa akin dahil anak nga ako ni dad sa ibang babae. I should be thankful nga dahil pinatira nila ako dito eh. They just adopt me because their son died and wala na din akong choice kasi iniwan ako ng tunay kong mama sa ampunan.

Ang sabi pa nga nila noon eh kamukhang-kamukha ko daw yung anak nila na namatay. Pero nang tumagal na ako dito ay nagbago sila.

They both keep busy with their businesses and they don't even ask if I'm okay or not. And they keep doing that until now.

Madalang nga na naaabutan ko sila dito sa bahay kaya pala parang kakaiba ang gising ko kasi nandito sila.

"Oh, gising na po pala kayo sir. Goodmorning po!!", sabi ni nanay ang pinakamatandang katulong namin. Siya din ang pinakamalapit sa akin and I think, I love her more than my parents. Kasi siya ang nagpalaki sa akin noong mga panahon na kailangan ko ng magulang.

"Goodmorning din po nay!", sabi ko

"Ready na po ba kayo sa pagpasok? Nakahanda na po ba mga gamit ninyo?"

"Opo, okay na po lahat."

"Gusto niyo po ba ng kape?pagtitimpla ko po kayo."

"Hindi na po. Paalis na din po ako eh. Sige po mauna na ako."

"Hindi po ba kayo mag-aalmusal?"

"Hindi na po, dadaan na lang po ako sa fastfood. Malalate na po ako eh."

"Pero sir-.."

"Manang!!! Pabayaan mo na siya. Don't force him if he doesn't want!! Malaki na yan kaya na niya ang sarili niya!!",sabi ni dad with a sharp stare at us.

"Oo nga manang, hayaan mo siyang maging independent. Let him do what he wants to do.",sabi ni mom.

"Sige na po nay mauna na po ako", ang nasabi ko na lang para makaalis na at hindi pa nila pagalitan si nanay.

Kung iisipin ng mabuti mas maganda na din na hindi kami nagpapansinan ng parents ko kasi mas nagagawa ko ang gusto ko. Pero sa kabilang banda, hindi ba dapat ang mga magulang ang nagbibigay sa atin ng limitasyon at gumagabay sa atin kung ano ang kaibahan ng "dapat" gawin sa "gustong" gawin. Sa kaso ko, walang limitasyon at ako lang mismo ang nagsabi sa aking sarili sa mga dapat gawin sa aking buhay.

Kaya ngayon eto na ako isang 4th year student sa isang private school and take note I'm not what you think I am. Kasi isa akong honor student at hindi basagulero, di kagaya ng ibang bata diyan na walang mga magulang o kaya ay may malulupit na magulang  na nagiging bully.

Nakakain na ako at nakapasok na ako sa room ko. Medyo madami na ang tao pero buti na lang eh hindi ako late. Umupo ako sa gawing likuran at nandoon yung ex ko na si Lilia. Hindi ko siya kinakausap kasi nakipagbreak siya dahil ayaw na daw niya. Parang sawa na daw siya. Galing di ba? Kapag nagsawa na siya sa'yo iiwan ka na.

Nakaupo na ako ng bigla siyang lumingon at ngumiti pero hindi ko siya nginitian kasi bitter nga ako eh.

The class starts and the teacher is checking the attendance.

"Joemel Eidreffe S. Sidy?", that's my name so i say,"Present!!"

After i-check ng teacher ang attendance ng mga lumang students ay may ipapakilala daw siyang bagong transfer na student. So pinapasok na niya ito at pumasok ang isang babae na may straight black hair at sa tingin ko maganda naman siya pero hindi ko type. Masyado siyang seryoso at mahinhin. Not exciting.

"Ms. Ludwig, kindly introduce yourself."

"A pleasant morning everyone. I'm Iris Persephone Ludwig and I'm glad to meet you all.",and she smile...

That's the first time I saw this light...................

Hahahahah>nadi ko nah naintay comment nyu kaya eto na sana magustohan niyo,you can suggest if you want im open sa mga opnion niyo,thanks:))))