ฟิควูบZustin

บทนำ

Short Fic Zustin💕

แสงแดดอ่อนๆปลุกคนตัวเล็กให้ลุกจากเตียงใหญ่พิเศษในโรงแรม ถึงจะนอนสบายแต่ก็ไม่สบายเท่าเตียงของเราอยู่ดี คนตัวเล็กได้แต่คิด

" คิดถึงจัง ... "
คิดถึงเตียงอุ่นๆที่มีแต่กลิ่นหอมนุ่มๆของคนข้างกาย ที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างๆกัน " ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ " บ่นพึมพำก่อนจะเดินออกไปหาผู้จัดการ

" สวัสดีตอนเช้าฮะสกู๊ต " เอ่ยออกไปแบบนี้เพราะไม่รู้จะถามคำถามที่ใจแสนจะอยากรู้อย่างไร

"ไงจัสติน นั่งสิ ทานอะไรก่อน" สกู๊ตเตอร์วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วทักทายคนมาใหม่

"เอ่อ .. ยังไม่หิวน่ะ" มือเล็กชื้นเหงื่อไปหมด โถ่จัสติน คำถามแค่นี้มันจะไปยากอะไรเล่า ก็แค่ถามไปเท่านั้นเอง! เริ่มโมโหตัวเองที่อยู่ดีๆความกล้าก็หายไปซะหมด

" แล้ว.. " มองอย่างหาคำตอบ " มีอะไรหรือเปล่าหล่ะ"

"กะ.. กะ.. ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากรู้ว่า..แม่ผมเป็นยังไงบ้างฮะ" ตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี

"ก็โอเค เธอฝากความคิดถึงมาให้นายตลอดแหละ" ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "เออ ลืมเลย โทรศัพท์นายอยู่นี่ รับไปสิ โทรหาเธอ"

"โอเค ขอบคุณมากฮะ" ยิ้มให้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วเดินกลับเข้าห้อง

.

เซนงัวเงียควานหาโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง ค่อยๆลืมตาขึ้นข้างนึงเพราะอีกข้างยังแนบอยู่กับเตียง ข้อความที่โชว์หราบนหน้าจอทำให้คนง่วงตาโต

' เป็นยังไงบ้างเซน ตื่นแล้วโทรกลับหาด้วยนะ. '
จัสติน

ข้อความโชว์ขึ้นพร้อมกับสายที่ไม่ได้รับ

"เหมือนรู้ว่าคิดถึง" พูดพร้อมกดโทรออกหาคนทางนั้น

[ว่าไงเซน ตื่นแล้วเหรอ นึกว่าตาย]

' ยังจะมาแขวะกันอีกนะ ไม่ใช่เพราะนายรึไงเล่า ฉันถึงต้องนอนดึกน่ะ ' พูดแล้วหัวเราะใส่คนในโทรศัพท์