ฟิควูบZustin

That's the first time.

ตอนที่1

เจอกันแค่เพียงครั้งเดียวกลับทำให้ใจสั่นไม่หยุด และอยากเจออีกเรื่อยๆ เพราะอะไรกันนะ

.....

กระดาษเอสี่สีขาวถูกจ้องมองมาราวห้านาทีแล้ว เด็กหนุ่มผมน้ำตาลพ่นลมหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยให้กับคะแนนตรงหน้า ทำให้เด็กหนุ่มผมทองที่อยู่ข้างๆเริ่มรำคาญ

"ถอนหายใจอะไรนักหนา"

"คะแนนประวัติศาสตร์ กับวรรณคดีไม่ดีเลยน่ะสิ"

คะแนนตกเห็นได้ชัดขนาดนี้ จะไม่ให้เครียดได้ยังไง เป็นเพราะไม่มีความรับผิดชอบแท้ๆเลย ผลที่ได้ถึงน่าผิดหวังขนาดนี้

"นิดๆหน่อยๆหน่า มันผ่านมาแล้ว ค่อยๆแก้ไป" ไนออลรู้ดีว่าสำหรับจัสตินแค่ได้ซีมาตัวเดียวก็ทำให้เครียดได้ เรียนมาไม่เคยได้ซี แต่ปีนี้ดันมีโผล่มาตัวนึง ไม่เครียดก็คงจะไม่ได้นั่นแหละ แต่ยังไงไนออลก็ไม่อยากให้จัสตินต้องเครียดอยู่ดี

"ไปบ้านฉันไหมหล่ะ แม่ฉันทำอาหารอร่อยแค่ไหนนายก็รู้ เครียดก็ต้องกินนะเพื่อน!"

"นายนี่มันจริงๆเลยนะ เอะอะก็กินตลอดเลย แก้มออกหมดแล้วน่ะ" คิดแล้วก็ขำจริงๆ ไนออลก็เป็นซะแบบนี้แหละ เรื่องที่เขาถนัดที่สุดก็คือกิน ตั้งแต่รู้จักกันมา เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องมีของกินติดตัวมาตลอด

.

"กลับมาแล้วครับ วันนี้จัสมากินข้าวกับเรานะครับ"
คนผมทองพูดเสียงดังลอยๆแบบที่ไม่สนว่าจะมีใครได้ยินไหมก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยมีจัสตินเดินตามไปติดๆ

"ไนออล ฉันว่าฉันกลับดีกว่านะ นายมีญาติมาหาด้วยอ่ะ ฉันเกรงใจ" จัสตินสังเกตเห็นคนผมสีน้ำตาลเข้มนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ไม่คุ้นหน้าเลยแฮะ มาบ้านไนออลก็ออกจะบ่อย ไม่เคยเจอคนแปลกหน้าคนนั้นเลย