Sinir Hastası

Hastaneye Alışma

Merhaba. Adım Wpiny 16 yaşındayım ve akıl hastanesindeyim size neden hastaneye yattığımı anlatacağım iyi dinleyin..
Her geçen saniye daha da korkmaya başlamıştım hayatım tehlikedeydi kiminle konuşsam veya kime dokunsam zarar veriyordum onlara.Her yatağımdan kalktığımda yerde ceset görüyordum gözleri bana doğru bakıyordu eli kalbindeydi. Hemen kalktım ayağa gözlerimi kapattım 10'a kadar saydım gözlerimi açtığımda ise gidiyordu. Ve sırada banyo var tutuna tutuna hızla banyoya doğru yürüyordum kapıyı açar açmaz aynaya yavaşça kafamı yukarı kaldırarak baktım biri eliyle omuzuma dokunmuştu.
Arkamı döndüğümde ise yoktu hemen yüzümü yıkadım ve içimden "Herşey geçicek" Diyerek fısıldadım mutfağa doğru merdivenlerden yavaşça indim. Hizmetliler kahvaltıyı hazırlıyordu birden yine omuzuma biri dokundu hemenirkildim ve hızlıca arkamı döndüm omuzuma dokunan annemdi. Bana güldü ve yüzümü okşayarak " ne oldu sana canım kızım" dedi. Bende omuzumu tuttuğu eli aldım ve öperek "sadece küçük bir kabustu anne" dedim ve kalktım babam başımı okşadı ve sofranın baş köşesine oturdu hepimiz yemeğe başladık. Yemek yerken kulağıma biri fısıldıyordu sanki "Açı çekeceksin Wpiny. Acı çekeceksin!" Dedi yemek yemeği bıraktım ve aileme gördüklerimi anlattım bir süre sonra annemle babam birbirine baktılar ve başlarını salladılar. Annem bana bakarak "kahvaltını hızlıca yap bir yere gideceğiz" Diyerek kahvaltıya devam etti. 2 dakika sonra masadan kalktım koşarak odama gidip giyindim nereye gideceğinden haberim yoktu tekrar aşağı indim ve babam ile annem konuşurken kulak misafiri oldum;
Titana: Kızımız neden böyle oldu sence?
Petter: Bilmiyorum ama psikolok Doktor Paige Clinton'a danışmaktan başka çaremiz yok dediler. Yıkılmıştım ailem benim hakkımda böyle düşünüyorlardı merdivene oturdum ve "neden ben?" Diyerek isyan ettim. Aileme benim deli olmadığımı göstermem gerekti hemen hiç bir şey yokmuş gibi gülerek ve koşarak bahçeye çıktım"anne baba burdayım geldim" Diyerek bağırdım arabanın arka koltuğuna oturdum ve yola çıktık. Babam yolda Doktor Paige Clintonu aradı. " Doktor Paige müsaitseniz gelebilir miyiz?
Diye sordu. Korkmaya başlamıştım bir süre sonra hastanenin kapısının önüne geldik ben korkarak arabadan indim içeri girdik ve doktor Paige Clintonun odasına girdik doktor Paige "çocukla yanlız kalmak istiyorum"dedi ve kapıyı kapattı. Bana bir takım sorular sordu çok değişik cevaplar verdim beni dışarı çıkarıp ailemi içeri aldı. İstemeden  kulak misafiri oldum ve doktorun söylediklerini duydum, yıkılmıştım kapının kolunu tuttum.
Yere oturup ağlamaktan başka şansım yoktu.
Taki o çocuğu görene kadar. Sarı saçlı benim boylarında zayıf bir çocuk yanıma oturdu, Elimi tutarak şöyle söyledi;
"Sanada mı inanmıyorlar?
Hemen göz yaşlarımı sildim ve "evet" Diyerek cevap verdim kısık bir sesle.
-Gözlerindeki acıyı hissediyorum. Fazlasıyla ortak yönümüz var.
Elimi yüzüme götürerek" kimse inanmıyor bana!" Dedim.
-Ben sana inanıyorum hemde çok..
Kısa bir süre sonra annemle babam yanıma geldi ve bana bir oda ayarladilar. Ayarladiklari oda da yanımdaki sarı saçlı çocuk kalıyordu. Annem biz gidiyoruz diyerek öpmeye çalıştı ama izin vermedim kapıyı büyük bir şiddetle kapattım ve yatağıma uzanıp ağladım. "Çok sinirliyim biri bana yardım etsin!" Dedim. Kalkarak odadaki bütün eşyaları kırdım. O sarışın çocuk beni sakinleştirmeye çalıştı. "Bunlar gerçekler! Kimse mükemmel değildir! " Diyerek sarıldı bana kulağıma ismini fısıldadı" Adım Tiara.
-Benimde Wpiny.
Sakin olmayı öğrenmelisin Wpiny. Ve bunu sana ben öğreteceğim. Kendin ol!
O gün gerçekten ilk defa kendimi bu kadar mutlu hissediyordum. Onun yanında bütün acılarımı unutmuştum rüyalarım bile artık beynimde yok olmaya başlamıştı bir sarılmasıyla benim yüzümü güldürdü.
Her şeyimsin Tiara!..