FNAF Sister Location: 'It's me' all along

Back to the past

Opa's antieke klok sloeg 7 maal. Ik keek naar de wijzers. 19 uur 30. Nog een half uur te gaan. Billy zat naar buiten te staren, vast en zeker naar enkele mensen die er voorbij liepen. Hij is altijd een rustige rakker en geliefd bij de buren. Ik keek even mee door het raam. Er liepen enkele kinderen over straat die steeds een bal naar elkaar gooiden. Enkele kleine kinderen begeleid door een oudere kerel. Het deed me terugdenken aan Billy. "Was ik maar zo'n broer voor je geweest, dan was je er nu nog," zei ik terwijl ik de kinderen bekeek. Ik ruimde de eettafel op wanneer ik Billy hoorde blaffen. "Billy jongen. Het zijn enkel maar kinderen. Laat die toch gewoon even spelen." Hij bleef maar blaffen, dus nam ik een kijkje om te zien waarom hij bleef blaffen. De kinderen liepen weg, alsof ze voor iets bang waren. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, tot ik mijn jongere broer zag staan. Hij bewoog niet, hij bleef gewoon bang staan. "Dit is niet echt. Hij is er niet meer," zei ik steeds tegen mezelf. Ik schudde mijn hoofd om de visie weg te krijgen. Net wanneer ik terug opkeek zag ik een enorme schaduw naderen, gevolgd door enkele jongeren met maskers op. "Oh nee. Ik weet waar dit heen gaat," zei ik tegen mezelf. Die jongeren..... waren een visie over mij en mijn vrienden van toen. De kerel met het Foxy masker tilde de kleine jongen op terwijl hij huilde, gevolgd door een mechanisch geluid. Het beeld van het incident kwam terug voor me. Die visies blijven me maar achtervolgen, waar ik ook heen ga. Ik probeer steeds te vergeten wat ik gedaan heb, maar het lukt me gewoon niet. Ik nam mijn gsm, portemonnee en ging naar mijn auto. Natuurlijk liep Billy mee met me. Na het opstarten van de auto liet ik Billy in de passagiersstoel naast me zitten. Hij is het al gewend sinds hij een pup was. Ik reed even weg van mijn huis om op te luchten en stopte voor een oud verlaten huis. Ik legde de motor stil en liet Billy uit de wagen, gevolgd bij mezelf als we dichter naar het huis gingen. In de voortuin stond een bord. 'Te koop' stond er op te lezen. Toen ik keek naar de deur zag ik dat die open was, dus gingen Billy en ik naar binnen, rondkijkend in het beneden verdiep. Het gestreepte behang hing er nog steeds, net als vroeger. Wanneer we de trappen op liepen kraakten die. Wie weet voor hoelang dit huis al leeg stond. Eindelijk boven gekomen ging ik een kamer binnen. Die lag er nog steeds zo bij als vroeger. Het bed net opgemaakt alsof er niemand geslapen had. Ik keek naar Billy. Hij vond de sfeer maar niets. "Billy jongen, dit is waar alles gestart is. De kamer waar je je nu in bevind was ooit van mijn broer die dezelfde naam droeg als de jouwe." Ik keek in de kastlades. Enkel een oude zaklamp en een pen waren te vinden. Toen schoot me iets te binnen. De kast. Ik opende die om te zien of de oude kist er nog steeds gesloten in stond. Gesloten was hij wel, maar toen ik die op het bed zette en die open deed, zat de Fredbear knuffel er niet meer in. Ik zuchtte en sloot de kist terug, zette het terug op zijn plaats en keek in de kast zelf. "Foxy," zei ik toen ik de beelden terug voor me zag hoe ik in paniek de kast sloot om die 'nightmare' weg te houden. Ook de linker en rechter deur deden me aan die tijd denken. Mijn herinneringen werden tot een stop gebracht door Billy's gegrom. "Wat is er jongen?" Ik keek dezelfde richting uit als hij deed. In de keuken was iets te horen. "Chica? Nee, dat is onmogelijk. Die beesten zouden al lang weg moeten zijn." Voorzichtig ging ik op de gang, Billy achtergebleven in mijn broer's kamer. Hoe dichter ik kwam in de keuken, hou luider het geluid. Het hoorde aan alsof iemand iets aan het klaarmaken was. Woonde er dan toch iemand hier? Onmogelijk. Ik kwam aan het einde van de gang en keek om de hoek. "Wat?! Hoe?!"